nie potrafimy rozmawiać

[Piotr Samborski]

Słowa śpią w korzeniach milczenia,
splątane jak winne pnącza w ogrodzie wątpliwości.
Oddychamy ciszą, co osiada na wargach
jak popiół po nieugaszonym ogniu.

 

Czy nie słyszysz, jak noc woła imieniem światła?
Jak liście szepczą o wietrze, którego nie ma?
A my – krople deszczu, które nie spadły,
ptaki, co zapomniały pieśni drogi.

 

Zatrzymajmy się.
Niech głos popłynie jak rzeka przez kamień,
niech pękną lustra obojętności,
zanim zamilkniemy na zawsze.

[Deonix_]

Podobasię klimat wiersza i nawet Peela rozumiem... 

Rozumiem tę potrzebę wykrzyczenia i ujawnienia swoich emocji, choćby nie wiem co... 

Ale jednak, jestem tym typem, który czasem cichych dni potrzebuje, potrzebuje odcięcia, 

zamknięcia się w jaskini, w mickiewiczoskiej świątyni dumania...

Co dla innych jest może wręcz torturą. 

 

Pozdrawiam

 

Deo

Edytowane 4 godziny temu przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@Piotr Samborskiwidocznie tak jest zapisane w planach Niebios