Dzisiaj (15)

[Corleone 11]

   - Nie boję - powtórzył tym samym tonem. Tak samo spokojnym i równie zdecydowanym, wciąż trzymając moje dłonie w swoich. Wydało mi się, jakby słowom tym towarzyszył pomruk - bynajmniej łagodny, ale ostrzegawczy - nie kota, a co najmniej rysia. Jednocześnie odniosłam wrażenie, jakby moje palce znajdowały się w uścisku łap... przez chwilę czułam dotyk sierści na wnętrzach i wierzchu dłoni. Zacisnęłam powieki,  chcąc pozbyć się wrażenia. Ustąpiło momentalnie.

   - Aga, wszystko w porządku? - dobiegł mnie głos Jerzego. Tym razem lekko zaniepokojony. 

   - Tak, tak... wszystko w porządku - potrząsnęłam głową, usiłując uśmiechnąć się doń uspokajająco.

   - Zapytałem, bo zrobiłaś się nagle blada - powiedział, powoli przyciągając mnie do siebie i obejmując. 

   - Dzięki za troskę, nic mi nie jest - odparłam trochę szorstko. 

   - Skoro tak twierdzisz... - w jego tonie dało się wyczuć wahanie. Zdecydowałam się uciąć temat. Nie, żebym nie lubiła i nie potrzebowała jego troski i wsparcia. Ale po latach samotności odwykłam od tychże męskich w moim życiu: od ich regularnego doświadczania, a tym samym od przyjmowania. Zresztą mój były nigdy zbyt wiele mi ich okazywał: kiedy miałam przyzwyczaić się do tego, że ze strony mężczyzny są one po prostu normą? 

   - Jerzy, lepiej już pójdźmy - powiedziałam, chcąc ukryć przed nim wewnętrzną walkę. Mając złudną nadzieję, że uda mi się to. Jak wkrótce się okazało, gdy spojrzał na mnie tym swoim przenikliwym wzrokiem. Odruchowo uciekłam spojrzeniem, ledwie powstrzymując się od rzucenia uwagi, aby nie spoglądał na mnie w ten sposób. Kątem oka zobaczyłam, że odwraca wzrok. Odetchnęłam mimowolnie, uwalniając się z jego objęć. Ale pozostawiając w jego prawej dłoni moją lewą. Niech chociaż te pierwsze chwile będą jak najbardziej idealne! - pomyślałam. - Z możliwie najmniejszą ilością takich drobnych zgrzytów... 

   Uśmiechnęłam się do niego. Tak szczerze i tak naturalnie, jak tylko potrafiłam. Uśmiechem na tyle przekonującym, na ile tylko zdobyć się byłam w stanie.

   - Wszystko w porządku... Jerzy - zapewniłam go. Chciane "najdroższy", pomimo starań, stawiło opór przed wyartykułowaniem.

   - Chodźmy zatem - sięgnął po stojącą obok podróżną walizkę na kółkach. - Co powiesz na obiad w restauracji? W... - tu podał nazwę i adres.- To blisko, a pogoda wręcz zachęca do spaceru. 

   - Mam inny pomysł - odrzekłam, po raz kolejny tego dnia wahając się, wycofując wewnętrznie i zaraz po tym zdobywając na odwagę.

   - Przedstawię ci Milanka.

 

   Voorhout, 14. Marca 2025

   

Edytowane 14 Marca przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Bożena De-Tre]

@Corleone 11 Zainteresował mnie cd.....już z Milankiem.......niech się darzy wszystkim.Pozdrawiam

[Corleone 11]

@Bożena De-Tre

   Miło mi, Bożeno. Dziękuję za wizytę i czytanie. Mam nadzieję, że teraz zainteresują Cię również poprzednie rozdziały. 

   Wszystkiego pozytywnego i wspaniałego oraz radosnego z okazji imienin. 

   Pozdrawiam serdecznie.

    

[Bożena De-Tre]

@Corleone 11 Już wiem skąd ten pseudonim Twój-:)Corleonem wybrzmiały życzenia…dziękuję.

[Kwiatuszek]

@Corleone 11 Hahaha, a miałam właśnie pytać " co z Milankiem"? Mam nadzieję, że nie przebywa gdzieś sam w domu zamknięty w ciemnym kącie:-( Pewnie zajmuje się nim babcia? Pozdrawiam raz setny;-)))

[Corleone 11]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    Słusznie się domyślasz:  "(...) ten pseudonim (...) mój zaczerpnąłem z "Ojca Chrzestnego" - w końcu mam na imię jak najmłodszy syn Dona Vito Corleone'a.

   A co rozumiesz przez "(...) Corleonem wybrzmiały życzenia (...)"? 

   Pozdrawiam Cię serdecznie.  

 

   Uprzedziłem zatem Twoje pytanie. Tak: gdy trzeba, "(...) Milankiem (...) zajmuje się (...) babcia (...)".

   Dzięki Ci za pozdrowienia, odwzajemniam. 

Edytowane 20 Marca przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)