Pachniesz lasem

[aniat.]

Pachniesz lasem i zielonym szelestem.

Nieoczekiwanie sprawiasz, że jestem…

 

Wiatrem, który w gałęzie się wplata,

Złotym żukiem, co ze słońcem się brata.

Małym krzakiem poziomki w czerwieni.

Mchem miękkim, co się kładzie po ziemi.

Jestem ciszą i delikatnym dźwiękiem.

Jestem świtem spokojnym i wieczornym lękiem,

Jestem rosą poranną, co w paprociach się mieni.

I błyszczącooką zwinką, zastygłą wśród kamieni.

 

Pachniesz lasem i rozłożystym dębem.

A ja się boję, że tylko będę…

 

Mgłą, co rozpłynie się z pierwszym ciepłem.

Milczeniem, które nie drgnie nawet szeptem.

Pajęczyną zszarpaną lotem szczygła.

Ważką, która zgubiła swoje skrzydła,

Konwalią białą, zgniecioną pod butem.

Dziuplą samotną, w której śpi smutek,

Jagodą, co sokiem spływa po dłoni.

Strumieniem, którego nikt nie dogoni.

 

A ty będziesz pachniał lasem i drzewem,

Lecz czy ja wrosnę korzeniem?

Nie wiem.

Edytowane Piątek o 23:45 przez aniat. (wyświetl historię edycji)

[viola arvensis]

@aniat. dawno nie czytałam tak pięknego wiersza

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[iwonaroma]

Prześlicznie :) I nie tylko formalnie, lecz z treścią 

[Nata_Kruk]

Bardzo przyjemna treść wiersza.

[Sylwester_Lasota]

Piękny wiersz. 

Pozdrawiam

[andreas]

Ładnie.Przyroda pobudza wenę.

Pozdrawiam.