''Sprawa Bulskiego'' to nie wszystko obok historii Przemka Bielawskiego

[Nefretete]

 

__________________________________________________________________

/Proza poetyczna/

________________________________________________________________

Na początku przedstawię Krzysztofa, zresztą zmarłego;
Świętej pamięci arcymistrza, który w latach młodzieńczych 
był moim przyjacielem po fachu.

 

Razem w wieżowcu, 'na północy' w Częstochowie,
badaliśmy wiedzę z zapożyczonych materiałów
na sześćdziesięciu czterech polach, na desce

 

Poznawaliśmy w ten sposób odkryty kosmos
I do dziś pozostaje mapownictwem obu kolorów
Na czerwonej wstążce czas zegara, zanim nie opadnie
Wciąż partią życia trwa do zero zero, emocji walką

 

Były, jeszcze Przemek jest brakującym ogniwem
W zatartej historii, o którym dzisiaj Wam napiszę!

 

Też w wieżowcu mieszkał, na warunkach ojczyma;
pod groźbami noża — walczył rurą od odkurzacza,
Matka była dumna: jej syn, wtedy z kurzem 'Patoli'

Choć został wygnany, znalazł miejsce pod dachem
Ja pamiętam, no cóż — jak w domowym ognisku,
opowiadał mi o Wiedniu przy otwartym balkonie,
z worka foliowego słowami poprzez swój wydech

 

Mięsień dobrze jeszcze pracował w tej atmosferze;
Nie byłoby mowy o kontynuacji bez światła 
przed jutrzejszym turniejem na 'polibudzie',
powiedział, że wygra go, dzięki wiedzy smerfów.

 

Z samego rana, moja mama! Zrobiła śniadanie; 
życzyła nam sukcesu na drogę, wzięliśmy je ze sobą
i parę groszy, z tak zwanego kieszonkowego.
Trzeba było skorzystać, skoro nadarzyła się okazja.

 

Byliśmy w 'Sezamie' - takim sklepie częstochowskim
(nie wiem, czy nadal istnieje? Schyłek lat dziewięćdziesiątych)
Ja na dziale spożywczym — kupiłem kilka jagodzianek.
On na przemysłowym —  kupił paczkę worków foliowych,
szukając też wspomagacza, wybierał zapachy z nakrętek.

 

I ostatecznie przypadł mu do gustu jeden, który wziął;
kilkadziesiąt wdechów i wydechów. Przemek już gotowy

 

Jesteśmy teraz na miejscu, czyli na Politechnice;
w korytarzu panuje atmosfera wśród szachistów,
z niecierpliwością czekających na gwiazdy ze Wschodu

 

Limuzyną przyjechały: Alexiej Aleksandrow oraz druga — 
niestety nie mogę sobie przypomnieć jej imienia,
jak pamięcią sięgam, mnóstwo ludzi cykało im flesze.
Bo to przecież legendy

 

Jako pierwsze widziały wodopój połączony szczynami z kegi, 
przed każdą rozgrywką opróżniając stopniowo zawartość
aż do zera, jednak gaz w płucach nie usypiał ich czujności.

 

Podczas trwających partii, głowy podparte łokciem w zgięciu,
wydawały się pijane, choć czekały na kolejny 'click' zegara.
Przy samym stężeniu dłonie w alkoholu będąc wciąż trzeźwe

 

Rozpuszczalnika nie odróżniając. Przemka ruchy po desce,
smerfną metodą skali światowej wyjdą dzisiaj do historii
tak prawdziwie ze wspomnień i trzeba będzie ją zakończyć.

 

(...)
Przemek nie wygrał,
ale jako pierwszy Częstochowianin pokonał gracza z Elity;
targając jego włosy dłońmi  — na lewo i na prawo.
Ostatecznie został zdyskwalifikowany przez swoje zachowanie.

A parę tygodni później, babcia mnie poinformowała,
że jej wnuczek odpalił rakietę samozapłonem na ławce

____________________________________

Wybaczcie, ale coś mi się odkleiło w ostatni piątek, 
po lokalnym turnieju w Tilburgu  — zresztą wygraną;
była butelka 'Leffe', którą otworzyłem zapiski z dłoni.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

 

[Stary_Kredens]

@Nefretete trochę dekadencji nie zaszkodzi byle nie za wiele. Męskie pisanie i w duszy granie, a Przemka szkoda zwłaszcza za to życie na warunkach ojczyma 

Kredens pozdrawia 

[Domysły Monika]

@Nefretete ryczę 

[Rafael Marius]

@Nefretete

 

Takie życie cóż poradzić.

[Nefretete]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Rafaelu, mało brakowało, by moje się tak potoczyło, na szczęście dzisiaj wiem, jak należy obchodzić się z zupą, o której rzekomo się mówi: 'nie wchodź za głęboko, bo stracisz płyciznę'.

Przemek miał dwadzieścia parę lat: udokumentowane licznymi, szachowymi sukcesami podczas życia.

 

Dziękuję i pozdrawiam cię

[Nefretete]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo cię przepraszam, że wiersz wywołał tyle emocji i ekspresji, jednak w mojej głowie naturalnym bodźcem, jakim jest empatia. Skoro ryczysz, wywołuje ją reakcja.

Reakcja, która mówi, że serce czuje.

 

Dziękuję i pozdrawiam cię serdecznie

Bardzo ci dziękuję za słowa pod treścią, owszem, szczyptę soli dorzuciłem do chleba.

Pozdrawiam cię serdecznie

@Łukasz Jasiński Dziękuję. Pozdrowienia zostawiam

@akowalczykDziękuję. Pozdrawiam cię!