Dzisiaj (4)

[Corleone 11]

   - Już jestem - napisałam doń, przybywszy do umówionej kawiarni pięć minut przed ustaloną wspólnie godziną. - Czekam wewnątrz i... - celowo ucięłam myśl. 

   Wszedł do środka po kilku minutach uśmiechnięty, z telefonem w dłoni; widocznie przed chwilą dosłownie odczytawszy moją wiadomość. Podniosłam się na jego widok i wyszłam zza stolika. Schował szybko telefon i podszedł bliżej. Otworzyłam ramiona w czytelnym geście. Odwzajemnił go równie serdecznie.

   - Też cieszę się, widząc ciebie - odpowiedział na moje powitanie. Musnęłam ustami  jego policzek. Uśmiechnął się lekko w milczeniu.

   - Aha - pomyślałam.

   - Może usiądziemy? - wskazał wybrany przeze mnie stolik. Przepuścił mnie przed sobą.

   - Co ci zamówić i do której herbaty? - zapytał, otwierając menu.

   - Nie chcesz wiedzieć, co u mnie? - odpowiedziałam pytaniem.

   Uśmiechnął się po raz kolejny i palcem wskazującym leciutko dotknął czubka mojego nosa. Zmarszczyłam się radośnie.

   - Chcę - odparł spokojnie - i za chwilę poproszę, abyś mi opowiedziała. Najpierw jednak zamówmy to, na co mamy ochotę. Co zatem wybierzesz?

   - Tę herbatę - wskazałam fotografię rozgrzewajacego napoju z dodatkiem plasterków pomarańczy i cytryny oraz wiśniowego syropu. I... - spojrzałam nań niepewnie.

   - Mogę? - odwróciłam dwie kartki, zatrzymując się przy zdjęciach lodowych deserów z bitą śmietaną i waflowymi dodatkami. 

   - Pewnie - przytaknął i dodał:

   - Pójdę za twoim przykładem. 

   Gdy kelnerka podeszła, aby przyjąć zamówienie, wskazał najpierw na desery, a potem na herbaty.

   - Poprosimy dwa razy to samo - powiedział, spoglądając na oczekującą. Po czym, gdy tylko odeszła, przeniósł spojrzenie na mnie.

   - Opowiedz mi - powtórzył prośbę tym swoim spokojnym tonem. 

   Po chwili, podczas której nasze spojrzenia się krzyżowały, poczułam, jak opuszczają mnie całe zdecydowanie i cała determinacja, a nachodzą zwątpienie i obawy. 

   - Dobrze, że nie wie, co chcę mu powiedzieć - pomyślałam szybko. - I o co poprosić. Ciekawe, jak sama zachowałabym się na jego miejscu... - błysnęło mi nagłe pytanie.

   Gdy nadal milczałam, objął mnie i lekko przytulił. Odruchowo przytuliłam się do niego bardziej. Nie planowałam tego, wręcz nie chciałam, ale ni stąd ni zowąd okazało się to silniejsze ode mnie. Tak bardzo brakuje mi męskich dotyku i bliskości! Poczułam, że powoli odwraca ku mnie głowę. I kolejny raz obawę, jak przenika zimnem moje myśli i jak lodowatą dłonią ściska mi serce. Oby tylko nic powiedział, błagałam los w myślach. Oby nie odgadł...!

   - Może jednak powiesz mi to, z czym tu przyszłaś - zaczął. - I zaproponujesz to, co najwidoczniej chcesz zaproponować.

   Gdy wciąż milczałam przytulając się do niego, palcami wolnej dłoni przeczesał delikatnie moje włosy. 

   - Oj, Aga... 

 

   Warszawa, 2. Lutego 2025 

Edytowane 5 Lutego przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Corleone 11]

@Corleone 11

   Kamilu, dzięki za odwiedziny i za uznanie. Miło mi Cię gościć. 

   Serdeczne pozdrowienia.  

[Leszczym]

@Corleone 11 Mega !!!!!

[Corleone 11]

@Leszczym

   Michale - dzięki za wizytę, czytanie i literackie uznanie oraz komentarz. Bardzo mi miło. 

   Serdeczne pozdrowienia.

[Kwiatuszek]

@Corleone 11 Powstaje ciekawa książka:-) Pozdrawiam serdecznie!

[Corleone 11]

@Kwiatuszek 

   Tak, powstaje. 

   A skoro o książkach mowa, przesyłam Ci zdjęcia już wydanych. 

   Pozdrawiam serdecznie. 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Edytowane 7 godzin temu przez Corleone 11 (wyświetl historię edycji)

[Kwiatuszek]

@Corleone 11 Twoje wydane książki? A czułam duszę autora w tych tekstach, to przez to tak je chłonęłam jak gąbkę:-) Gratuluję z całego serca i chylę czoło. Przejrzę te pozycje. Wow:-) Pozdrawiam serdecznie!