Anioł i „marek”

[Marcin Tarnowski]

Anioły, cóż za cudowne stworzenia. –

Nie grożą im wątroby schorzenia,

Choćby każdemu libować dwa litry

Spirytus a spirytus brzmienia wytrych –

Czyż sekretu „Czemu?” zamek otwiera? –

Nieszczęściem i szczęściem światów bariera…

Czy grożą im szały po złych lekturach?

Błaha podnieta podnieca ich która?

Podejrzewam, że są inne – bardziej duchy –

Chłodnego umysłu, choć żaru podmuchy

Rozgrzać powinny cokolwiek otoczą.

Jakże inny jest pod ich wpływem człowiek. –

Owiany furią dyskusji nie zmrużyłem powiek.

To nie dobrze, anioł by nie zapłonął;

Święty choć, nieba by poddał się tonom.

A jam miał swój mózg za dobry zegarek

Napraw! Wskaż jak!

                                   Bezsenny „nocny marek.”