Skrzypce

[Baczyński J]

W borze gęsto uplecionym, mgłą spojoną przemilczeniem
Między szczytem wypiętrzonym, między skrajem, zapomnieniem
Srebrnym światłem osłonięty, w noc gwieździstych adwersarzy
Co słoneczny promień chwyta, jeśli za dnia tylko marzy
W łonie leśnej pierwotności, obok regla, w mateczniku
Przy dziewiczym wiecznym źródle, tętniącego z monolitu
Rósł jedyny, nieskalany, okazały, eminentny
Jawor- niezwykle leciwy, przy tym bardzo korpulentny
Klon zuchwałej był natury, rządny przygód, doznań blasku
Godzinami uwertury tworzył z swych gałęzi trzasku
Za zrządzeniem opatrzności, w zbiegu zdarzeń wyższej siły
Ludzkie ucho dosłyszało, ten rezonans co jak żywy
Zdawał się nicować ciało, nieść powietrza kęsy krzepkie
Słyszącemu stale mało, słuchać pragnął ich namiętnie
Myśl zrodziła pomysł śmiały, rozum spoił wyobraźnią
Serce wrażliwości pełne, wsparło proces swoją jaźnią
Ręka z należytą siłą, lecz z szacunkiem i oddaniem
Ścięła konar jaworowy, we wdzięczności i z uznaniem
Dłoń zmarszczona czasu pląsem, biegła w lutniczym rzemiośle
Wydrążyła drewno z gracją pracy rąk na tkackim krośnie
Wszystko po to, by w efekcie schyłku prac mozolnych wielu
Palce opuszkami swymi, pochwyciwszy klona postać
Mogły struny naciągnąwszy, doprowadzić końca celu
Jakim jawor od lat wielu, pragnął z głębi wnętrza zostać
Skrzypce – taka ich historia cała, grają dziś dla Ciebie bracie
Ta muzyka wznosi duszę, lepszej w życiu nie doznacie
Ile nut na pięciolinii, ile dźwięków świat obieca
Tyle podzięki za drzewo, które nie syciło pieca

 

Wiersz pochodzi z mojego debiutanckiego tomiku "Wnętrze cz. I":

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.