Rozmowa Szlafmycowa

[Dekaos Dondi]

– Witam panią, pani Szlafmyco. Taki ładny dzionek za oknem. Może mały wywiad. Opowie mi pani…

– Dlaczego mały? Dlatego, że jestem mała. No to już zagrywka poniżej godności ludzkiej. Ja proszę pana, jestem Szlafmycą Pomponiarską! Dotarło?

– To proszę tak od razu nie stroszyć pomponika.

– Stroszyć? Ptaszkiem jestem, czy jakimś innym owadem? Co pan sobie wyobraża. Ja proszę pana jestem…

– … Szlafmycą.

– A od kiedy pan taki mądry?

– Od małego tak mam.

– Biedaczek! A tak w ogóle Pomponiarską. Już pan zapomniał. Mam powtórzyć?

    

– Po co te nerwy. Bo jeszcze panią przez okno wyrzucę.

– Mnie? Przez okno? Jak pan śmie! Chce pan wyrzucić drugą połówkę wywiadu? A tak a propos… jak pan tu wszedł?

– Właściciel mieszkania nie zamknął zamkniętych drzwi.

– A on gdzie? Poszedł precz, nicpoń jeden? Zostawił mnie biedną samą? Chyba nie chce kupić nowej szlafmycy. O matko. Tylko nie to. Jego głowa mi najbardziej pasuje. Aż mi szwy pękają z tej zgryzoty.

– Gdzie?

– Co gdzie?

– Pękają.

– No coś pan. Metafor pan nie kuma. Głupek z pana, czy co?

– Co!

    

– Doprawdy? Szczerze wątpię. No dobra. Co chce pan wiedzieć.

– Skąd te złote nitki na pani pomponiku? Ja nie mogę. Toż to po królewsku, tak jakoś. Za jakie to zasługi?

– No coś pan. Mój właściciel od razu po przebudzeniu, wyszedł przemawiać do tłumu.

– Ale panią zapomniał zdjąć, tak?

– Właśnie. A taki jeden nie miał poczucia humoru. Albo miał, ale inne. Jajem rzucił. Mój pan oberwał, a mnie trafiło.

– Czyli w co trafiło?

– Nie w co, tylko w mój pomponik. Kultury bakterii, mają więcej kultury, od pana. A teraz z łaski swojej, proszę mnie piękną, położyć płasko na tapczanie, bo na poręczy od krzesła, niewygodnie mi konwersować.

– Wedla życzenia. Tak może być?

– Pomponikiem do góry! Baranie jeden!

   

– Tylko nie baranie. Nie ten zodiak! Wypraszam sobie.

– Wypraszać to pan może zwykłą myckę, ale nie mnie, bezczelny nieokrzesańcu!

– Tak może być?

– Coś pan taki spolegliwy? Jaj panu brakuje na ripostę? Miękki palant! Tak. Teraz lepiej pana widzę. Nie do góry… no tego…

– Nogami?

– Tak. Mnie nogi nie wyrosły. Ale właściwie po co. Mój prawdziwy świat to głowa.

– Najlepiej mądra.

– Nie mogę narzekać, lecz nie mnie wybierać, którą głowę moją mądrością nasączę.

– Ale jak usiądzie, to mu pani zwisa. Tak?

– Pomponik, nie ja. Proszę rozgraniczać wedle wartości intelektualnych.

  

– Mniejsza o szczegóły. A miała pani innych właścicieli.

– Owszem. Nawet jeden mnie przez okno wyrzucił, bo zadławił przełyk pomponikiem.

– To po co do ust wkładał? Nie rozumiem.

– Pomylił ze świątecznym pączkiem.

– Pączkiem? Zrobił kłaczate? Liniał prosto w tańczące w oleju?

– Ależ gdzie tam. Łysy jest, dlatego nie dowidzi.

– Nie widzę związku.

– Też nie widzę związku, tylko jakiegoś ciekawskiego wcibidupę. No dobra. Wyjaśnię. Na stole leżałam ja i pączki.

– Aaa… rozumiem. A gdzie pani zleciała, po upadku z okna?

– No jak to gdzie? Mam tłumaczyć jak głupiemu? Zostałam ponadto rozjechana, bo tak nieszczęśliwie spadłam, że wprost na biały pas zebry. Przez to byłam niewidoczna.

– Czyli do ZOO pani wpadła?

 

– Niewątpliwie. Nawet do cyrku zarazem!

– Ale ktoś panią wyprał.

– I to w automacie!! Nie w byle jakiej pralce!!

– Moje gratulacje!

– Dziękuję. Zasłużyłam.

– Oczywiście. Nie śmiałbym zaprzeczyć. Czyli ma pani wesołe życie, jak mniemam?

– Nie tylko wesołe, durniu niereformowalny! Co ty sobie myślisz matołku? Jam zabytek. Pełne poważanie. Tylko zacni tego świata mnie noszą.

– A jednak umiem myśleć. Ulżyło mi… a łaj... dostałem prosto w oko. Prawie do oczodołu spierdzieliło. Co pani wyprawia?

– Jak ktoś głupoty gada, to należy pomponem przywalić!

 

– Co tam jest w środku, Szlafmyco Pompowariatko?

– Stalowa kulka.

– Stalowe co? Zaraz paskudnicę wyciągnę i zgniotę na miazgę!

– Łapy niecne przy sobie. Mój pan lubi, jak mu zwisam na ramię. A bez kulki, to tak nie zawsze.

– Ależ pani mnie zaatakowała. Co ja rodzinie powiem. Prawdy nie mogę, bo jeszcze gdzieś zadzwonią.

– Przywalę panu w drugie. Powiesz pan, że padłeś symetrycznie na pysk.

– Dobry pomysł. No w końcu byle Szlafmycy mogę wybaczyć… a łaj.

– Byle?

– To była prowokacja, żebyś przywaliła na pewno.

– Faktycznie. Mogłam zapomnieć. Mam rozumu tyle, co w pomponiku. A masz!

– A łaj! Co za skromność. Jestem pod wrażeniem.

– Nie ważna ilość, tylko jakość.

– Z kulką, czy bez?

– A łaj po raz drugi! Co pani najlepszego zrobiła. Brak symetrii.

[Wiesław J.K.]

@Dekaos Dondi Szlafmycy ciąg dalszy oczekiwany.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Dekaos Dondi]

@Wiesław J.K. ↔Dzięki:)↔Problem w tym, że nie lubię pisać... ciągów dalszych.

Chyba jedynie 3! teksty me, ze wszystkich→mają 2-3 częściowe nawiązanie do poprzednich.

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

️:~)