...człowiek bez zębów na przedzie, na tylnym siedzeniu...

[Wiktoria Hieacynt]

*w zasadzie w sadzie

drżą ci ręce kochany na wietrze
i deszcz obficie zrasza
twoja drogą twarz

kurz osadza się
w ustach słodkich
we włosach twych
dziki ptak spowił gniazdo

jak na krzyżu
ramiona
rozpostarte
drętwieją
nogi
omdlewają

stworzył cię ktoś kochany
na podobieństwo
niczyich pragnień

ze starych łachów
uszył ci płaszcz
potem oddał
pod opiekę szaremu niebu

osadził
jak króla
na tronie
wśród zieleni

mój najdroższy
głowo z trocin
kimże jesteś

w starym kapeluszu
pośród szpaków w garniturach
rozkrzyczanych panów
ze skórzanymi teczkami u boku
kimże jesteś

mój kochany poczciwy
straszysz ledwie mnie
drobnego wróbelka
swymi smętnymi oczyma
do których zlewają ludzie
bogobojne sny z kielicha pochmurni

[Vera_Ikon]

Za sam pomysł już masz u mnie +!
Poza tym myślę, że warto troszkę uszczuplić Twój wiersz, bo miejscami się dłuży.
Zrezygnowałabym także z

"drobnego wróbelka"

Myślę, że po doszlifowaniu, wyjdzie coś fajnego :)
pozdr