Na krawędzi Ciszy

[Angelika2929]

Stoję na krawędzi, tam, gdzie dzień z nocą walczy, w sercu burza, w oczach cisza, a w duszy wciąż nadzieja.

 

W górę patrzę, tam niebo ciągnie mnie do swoich rąk, lecz ziemia twarda, nieugięta, wzywa, bym wróciła znów.

 

Cisza, jak lód na wodzie, serce staje, nie chce bić. Czekam, aż w końcu wiatr ruszy mnie w nieznany świat.

 

Gdy popłynę w rzeki nurt, niech nie będzie to wina choć niewidzialny jest brzeg, ja nie chcę już cofnąć się.

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odbieram jako wywianie przez czynniki zewnętrzne ze strefy komfortu, a bardziej dyskomfortu.

[Łukasz Jasiński]

Nie będę robił recenzji, analizy i interpretacji, także: rozbierał na pierwsze czynniki panienki tekst, tylko: po prostu dam wskazówki - czytam tak:

 

Na krawędzi 

 

Stoję, tam, gdzie dzień z nocą - walczy,

burza w sercu, cisza w oczach i w duszy wciąż nadzieja 

 

lśni, patrzę w górę: niebo - ciągnie i wracam

na ziemię twardą - nieugiętą, cisza jak lód na wodzie 

 

i zesztywniałam, powiało: to on - gorący wiatr 

otwiera mi drogę życia w nieznaną tajemnicę,

 

gdy popłynę nurtem rzeki i znajdę niewidzialny brzeg,

gdy popłynę nurtem rzeki - nie powrócę już...

 

Oczywiście: to jest panienki własność intelektualna - pomogłem jak potrafiłem.

 

Łukasz Jasiński

[Łukasz Jasiński]

@Angelika2929

 

A jednak tytuł: "Na krawędzi ciszy", słowa nie powinni się bez sensu powtarzać, więc: 

 

- na krawędzi ciszy,

- cisza w oczach,

- cisza jak lód 

 

i na krawędzi ciszy - pierwszy wers - stoję, cisza w oczach - smutek i cisza jak lód - porównanie - zamknięte serce po złym doświadczeniu.

 

Łukasz Jasiński