Cisza po Miłości

[Angelika2929]

Znałam cię dobrze, jak nikt inny,
w sercu twoje imię nosiłam skrycie.
Lecz nasze drogi rozeszły się w ciszy,
inny szlak niósł cię ku nowemu życiu.

Śmiałeś się czasem, gdy pytałam o nas,
a ja wierzyłam, że wszystko to ma sens.
Dziś mogę rzec, że byłeś mi wszystkim,
choć miłość przemija, jak wiatr, co niesie deszcz.

Nie było nam dane wspólne istnienie,
nie dla nas ten czas, nie dla nas ten sen.
Nasze serca biły, lecz drżały w rozstaniu,
aż nastała cisza – ostateczny dzień.

Czy to była wina nieba, czy gwiazd,
że miłość nasza nie mogła przetrwać?
Może to tylko sen, z którego się zbudzę,
a ty znów przy mnie – lecz świt wstawał już.

Ciebie nie było, pozostał tylko żal,
cisza wypełniała serca puste tchnienie.
Łzy płynęły, jak rzeki bez brzegu,
a ja wiedziałam – to już zapomnienie.

[Hiala]

@Angelika2929 ładnie-jutro będzie lepszy dzień-pozdrawiam 

[Łukasz Jasiński]

Ten jest już dużo lepszy - dużo bardziej emocjonalny...

 

Łukasz Jasiński 

[Marek.zak1]

Smutne. Jakieś przyczyny poza niebem i gwiazdami? Pozdrawiam. 

[Rafael Marius]

@Angelika2929

Nie ma ludzi niezastąpionych.

[Angelika2929]

@Rafael Marius

To prawda, że świat i społeczeństwa są tak skonstruowane, że każdy człowiek może być zastąpiony w sensie funkcjonalnym – w pracy, w obowiązkach, w projektach. Jednak w wymiarze emocjonalnym i relacyjnym każdy z nas jest wyjątkowy. Nasze doświadczenia, uczucia, relacje z innymi i sposób, w jaki wpływamy na świat, są niepowtarzalne.

Można więc powiedzieć, że choć nikt nie jest niezastąpiony w kontekście roli, to każdy jest niezastąpiony w kontekście swojej indywidualnej obecności i tego, co wnosi do życia innych ludzi. Co o tym myślisz?

@Łukasz Jasiński Cieszę się, że wiersz wywarł na Tobie większe wrażenie. Czasami to właśnie emocjonalny ładunek sprawia, że słowa nabierają głębszego sensu i zostają w naszej pamięci na dłużej. Piękno literatury często tkwi w jej zdolności dotykania naszych uczuć, a nie tylko przekazywania faktów. Co Cię najbardziej poruszyło w tym wierszu?

@Marek.zak1

Smutek często ma głębsze korzenie niż tylko to, co widzimy na powierzchni. Może wynikać z utraty, tęsknoty, rozczarowań, a także z samotności czy poczucia braku sensu. Czasami jest to skumulowane w nas przez lata doświadczeń, trudne decyzje lub niewypowiedziane emocje. Niezależnie od tego, co jest tego źródłem, smutek ma zdolność kształtowania naszej wrażliwości, a nawet może stać się początkiem refleksji nad tym, co w życiu naprawdę ważne.

A może to po prostu potrzeba, by na chwilę zatrzymać się i spojrzeć w głąb siebie? Pozdrawiam serdecznie!

[Rafael Marius]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ładnie to ujęłaś. Pozostaje się tylko zgodzić.

Różnorakie konteksty to moje klimaty.

 

Miałem tu właśnie na myśli fakt iż rola kochanka w teatrze życia może być zagrana przez innego aktora.

Kto wie może nawet lepiej?

[Angelika2929]

@Rafael Marius

Cieszę się, że moje słowa znalazły odzwierciedlenie w Twoim spojrzeniu na sprawę. Masz rację, życie to teatr, w którym każda rola może być zagrana przez innego aktora. W kontekście miłości i relacji, rzeczywiście, rola "kochanka" może być przejęta przez kogoś innego, kto może wnieść do tej roli coś świeżego, coś, czego poprzedni aktor nie był w stanie oddać. Może to być bardziej autentyczne, bardziej pasujące do chwili, bardziej w zgodzie z tym, czego naprawdę potrzebujemy.

Czasami zmiana aktora – czy to w miłości, czy w innych życiowych rolach – daje nową jakość, nowe spojrzenie i otwiera na doświadczenia, które dotąd były nieosiągalne. Może nawet okazuje się, że ktoś lepiej zrozumie i zagra tę rolę w naszym życiu. To też trochę o tym, jak życie potrafi zaskakiwać, jak zmiany, choć czasem trudne, mogą prowadzić do czegoś lepszego.

[Rafael Marius]

@Angelika2929

Lepiej bym tego nie ujął.

Dodam jeszcze iż wraz z kolejnymi doświadczeniami stajemy się zazwyczaj nieco mądrzejsi i sprytniejsi w doborze partnerów i każdy kolejny zbliża nas do upragnionego celu.

Może bliżej prawdy będzie gdy powiem. Dwa kroczki do przodu, a jeden do tyłu.

A wiele też zależy od tego kim sami jesteśmy, z czasem wciąż inni.

Oby dojrzalsi.

[Łukasz Jasiński]

@Angelika2929

 

Dwa pierwsze wersy drugiej zwrotki, Angeliko, tak, rzadko się uśmiecham, nie wspominając już o śmiechu - zbyt dużo w życiu przeżyłem.

 

Łukasz Jasiński