Wycinanka

[Stefaniak]

Wyciąłem cię z moich marzeń

Ubrałem w płaszcz

Moich myśli i pragnień

Potem poszliśmy na spacer

I na ciastko do kawiarni

Zdjełaś płaszcz pełen zdarzeń

Usiadłaś przy stoliku

Założyłaś nogę na nogę

Ubraną (owitą) w pończochę powabu

Siedzieliśmy tak pijąc kawę

Aż dotarła do nas

Pierwsza zmarszczka i siwy włos

Potem wstaliśmy

Posprzątaliśmy w kuchni

Przez okno pomachaliśmy dzieciom

Bo właśnie opuściły dom

Na zawsze.

 

Edytowane 19 minut temu przez Stefaniak (wyświetl historię edycji)

[Łukasz Jasiński]

Ojej...

 

Łukasz Jasiński 

[Marek.zak1]

Fajnie to napisałeś. Takie ramy życia. W tych ramach życie może być fajne, albo niekoniecznie i to robi różnicę.  To, że dzieci przestają mieszkać z rodzicami, to z tych pozytywów, bo bo niektóre nie chcą, nie umieją, wyprowadzają się i wracają, bo sobie nie radzą i to jest dramat dla nich, ale też rodziców.  

Pozdrawiam

P.S, popraw błędy i literówki. (opuścić, zdjęłaś)