droga do stolicy

[Rafał Hille]

uciekliśmy z kina na własnych nogach

gwiazdy szamotały się na ekranie

świat znów ocalał

łysemu nie spada włos z głowy

ten zły wyrzuca drogą spluwę w ostatniej scenie

za nią można by wyżywić pół wioski w Sudanie

kupić playstation dla najczarniejszego

 

czekamy na peronie kolejowym

jakieś czterdzieści pięć kilometrów od warszawy

 

buldożer na polu ma zielone światła

 

stąd już widać jakieś miasta

stacja porusza się względem pociągu

ruchem jednostajnie popieprzonym

 

kot chodził i pukał od drzwi do drzwi

zanim znalazł ledwo żywego Schrodingera

konduktor znów nie domyka przedziału otwartego

 

radość z nadejścia katastrofy

spada do zera w momencie jej nadejścia

dlatego po śmierci jest to samo

co przed narodzinami

 

to już tu

czterdzieści pięć kilometrów dalej

 

ruchome schody stoją w miejscu

chodźmy ktoś woła

 

[viola arvensis]

@Rafał Hille naprawdę pięknie i ciekawie piszesz.

Podziwiam.