Smutek Jesieni

[aniat.]

Jesień zrzuciła swoje sukienki

i burym liściem je depcze.

Nagim ramieniem szarpie chmury,

wylewa smutek z deszczem.

 

Straciła urodę w mgnieniu chwili,

już pożądaniem nie kusi.

Jeszcze szuka go w tafli jeziora,

lecz bez skutku. Odejść musi.

 

Zaszyje się gdzieś w cieple kominka.

Wpadnie do herbaty na chwilę.

Podsłucha paru wieczornych rozmów,

może poczuje się milej.

 

Rozsieje wokół zapach goździków.

Przytuli fotel w pokoju.

I zaśnie ciszą listopadową

w dużo lepszym nastroju.

[Wędrowiec.1984]

@aniat. Czytając Twój wiersz, tak się zastanawiam. Hmm... na dzień dzisiejszy chyba wszystko lubię w jesieni, nawet pluchę, byle nie za dużo.

[Alicja_Wysocka]

Dla mnie jesień jest najbardziej poetycką porą roku i myślę  niej inaczej :)

 

Już w liściach smęci październik
Fastrygi babiego lata
Leniwe zadumy o świtach
Z melancholiami posplatał.

Ale nie będę się skarżyć
Popatrz, nadzieje się złocą,
Dyskrecją welonów przykryte
Aż klękać zachciewa się oczom.

Otwieram duszy gościńce
By chmurność nieba rozpieścić,
Tak, żeby przebrać miarę
Której pojęcie nie zmieści.

Ty nie mów, że miejsca w sercu
Na miłość już nie zostało,
Znów jesień mnie rozkochała
Nie będę przepraszać za śmiałość.

 

[Rolek]

@aniat. Ładne. Na szczęście Święta niedługo...

[aniat.]

@Alicja_Wysocka Piękny wiersz. Ja też lubię jesień i jest ona dla mnie inspiracją

[Jacek_Suchowicz]

a kto doceni dżdżysty poranek

 którym się pole napawa

bo oziminy są rozmów znane

chcą zdążyć się jeszcze nagadać

 

iglaki chłoną białe korale

zwijają liście smutek z wilgocią

ptaki nie mają problemów wcale

miłość poświatą wśród ludzi złotą

...