rozmowa telefoniczna

[Wiktoria Hieacynt]

Zwykły jestem, szary, nijaki.
Rodzę się dźwiękiem donośnym, piskliwym.
Rodzę się przywołany wystukaniem na tarczy mego ja
zakodowanym ciągiem magicznych znaków.
Budzę się gdzieś z głębi, gdzieś z gliny, z piachu,
pulsem przez czarny skręt loków młodej damy.

Ktoś postawił mnie na półce
na krzaczku czerwonej porzeczki,
w samym środku makowego pola,
w zaklęciu białych chmur.

Sam… bez uczuć, przeżyć,
przez sito moich ust przelatują słowa,
gdy na dźwięk – zbawienie,
ona odbiera… i kona…
jak w modlitwie
do najświętszego boga.

Zmodyfikowany burzą, nawałnicą szelestów.
Uczucia porwał sznur splecionych drucików, kabelków,
ja- poza miękkością słów, w bezpamięci szmerów.

Ona płonie, widzę jak drży, czerwienieją usta.
Jej dłoń taka ciepła, jakby tu była Ta, co śpiewa,
melodia płynie przez nią jak rzeka, by wykuć…

by wyryć w sercu obraz.
Widzę jak spływa krew.
Po piersiach, brzuchu i nogach…

przez biały śnieg
przebijają czerwone róże,
płoną gorącą, słodką purpurą,
a ona mdleje, jak nigdy dotąd żywa.

Zastyga w drżeniu,
w tańcu, na makowym polu
pokrytym ciepłym, białym śniegiem.
Wśród krzaczków czerwonych porzeczek
poprzekreślanych pudrowymi zygzakami.
W zapachu czerwonych róż i płatków,
które gubi słonecznikowe słońce…

zrzucając je w małe łódeczki dłoni.
Ona dotyka twarzy Ukochanej,
wiecznego obrazu naniesionego pod skóra…
dotyka Jej mlecznej twarzy,
która promienieje, ożywa…
unoszą
się teraz
razem
w słodkim zapachu…

znów ktoś mnie budzi,
gdzieś, kogoś, wzywa zdławiony głos.
Gdzieś, ktoś, odbiera,
w milczeniu wsłuchując się w błagalny dźwięk...
przez sito nowe słowo się przedziera…
wciąż i wciąż.

[Bea Nefer]

Zapowiadało się nawet nawet, ale od"kona " itd. ech....
pozdr.Bea