Płomień złocisty

[Adam Trojańczyk]

Ukryta w cieniu noc i spocone od gorąca niebo.
Wśród ciszy dźwięków i spokoju nieładu,
tańczy samotnie na zachmurzonym parkiecie plamisty tancerz.
Na horyzoncie, wśród pożółkłych kartek i nieprzespanych nocy,
leży młody chłopiec,
zakażony poezją zapala w swoim sercu,
okruszkami wersów i łupinami zwrotek,
złocisty płomień, gasi umysł i formuje dusze...
Budzą się ze snu porzucone w drodze do domu kocie oczy
i zapomniana siła co do gwiazd go ponieść będzie w stanie.
Wnętrze jego rozpościera żagle i zaciąga do wioseł marzenia.
Nauczony żyć kolejny raz, powstanie z mroku i przez świat podąży,
jego słowo nic warte nie będzie,
a on sam - jedynie zabłąkanym przewodnikiem...

[Antoni Leszczyc]

Proza. Brakuje w tym jakiś niedopowiedzeń, jakiejś aury, czegokolwiek. Po prostu, nie ma tu poezji. Dużo za to niepotrzebnych przymiotników. Mam wrażenie, że rzecz jest bardzo mocno przegadana.

Pozdrawiam, Antek