Pudełko zapałek

[Kasia Koziorowska]

Odebrano mi drogę ewakuacyjną.

Odebrano mi niebo, powierzono piekło,

abym sprzedała uśmiech.

Uśmiech dość aluzyjny, bez ceregieli.

 

Serce błaga o minutę ciszy.

Smutek, ten skończony pechowiec,

dziś koliduje tylko z sobą.

Ręka za ręką, toczy się dotyk.

Opatrzność błogosławi nas, obiecuje

rychły powrót ludzkości.

 

Czy życie musi zawsze kończyć się

u twojego serca? A może sentyment

każe spać pomaleńku?

Krzykliwy jest twój szept.

Milcząca niewinność.

 

Proszę, obudź się znów we mnie,

pośród wyprzedanych lęków,

pomiędzy krnąbrnymi myślami.

Nie chcę iść za tobą na kolejne manowce.

 

Nie podążam za wołaniem wiary,

będącej uśmierzeniem dla przyszłości.

Cicho, coraz ciszej jest mojej nocy.

Gwiazdy ktoś schował

do pudełka po zapałkach.

[sisy89]

Świetny kawał poezji.

Pozdrawiam serdecznie :)

[FaLcorN]

@Kasia Koziorowska

Potrafisz pisać

nie sprzedawaj uśmiechu

pisz uśmiechem

słowa pompuj Sercem

 

powodzenia!

pozdrawiam!

[poezja.tanczy]

@Kasia Koziorowska

Bo pochowane, co jest ze złota

Bo odmierzona, dokładnie głupota

 

Wiersz bardzo dobry

Do tego nas przyzwyczaiłaś :)

M.