Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@iwonaroma Bóg niestety nigdy przed nikim się nie unizy. Chociaż stety. Bóg jest tym, kto jest wyższy i nie ma z Nim dyskusji. Nieposłuszeństwo zilustrowane w księdze Genesis jest podstawą wszelkiego błędu prowadzącego do nieprawidłowości w przebiegu ludzkiego życia, będącego - w toku tego rozumowania - przyczyną każdego bólu i  śmierci. 

 

Ludzie dostają kopa w dupę każdego dnia pod postacią konsekwencji swoich uprzednich działań, jednak refleksja nad sobą i kwestami życia, prawdy oraz wieczności jest skutecznie hamowania przez ich dumę.

 

Ale mi to w sumie wszystko jedno.

Opublikowano

@Duch7milleniumjest, został zrodzony z dziewicy. Gdy się urodził, trzej królowie ze wschodu oddali mu pokłon, a zaprowadziła ich gwiazda betlejemska. Maryja jego matka wiedziała, że jest synem Boga, bo zwracała się do niego o pomoc. Jezus uzdrawiał, czynił cuda, zmartwychwstał, Jego grób był pusty, ukazał się Marii Magdalenie, która poszła rankiem do grobu. Nawet rzymscy strażnicy oddali mu pokłon. Jezus mówi nam, że jest droga, prawda i życiem, że jest synem człowieczym. Taki ktoś nie byłby stricte Bogiem? 

Opublikowano

@Duch7millenium I tylko ta ostatnia Twoja myśl rzucona w locie uświadomiła mi że Nadzieja „ zieloną sukienkę” dawno zrzuciła i teraz w „ szarej sukmanie” się przemieszcza..

@Bożena De-Tre Mnie nie jest wszystko jedno i myślę że Tobie też: życie to przecież taka gra?!Mieć Cały Świat na głowie …i tego chorego psa?!Nie da się ale…no właśnie pozdrawiam dziękując za wrażliwość Twoją.Dobrzę że jesteś…

Opublikowano

@violetta Nie jest Bogiem, pochodzi od Boga, a "Bogiem" został nazwany dlatego, że prawda (której urzeczywistnieniem było jego życie) jest pochodną koncepcji świata i jej manifestacji, czyli samego istnienia. Prawda jest Bogiem w sensie swojej władzy - prawdy nagiąć nie można i obejmuje ona każdego człowieka stosującego się do jej zasad oraz ignorującego te zasady (jawnie, przez ignorancję czy dumę, czy cokolwiek innego). Ten drugi zwyczajnie umrze z powodu jej niestosowania w swoim życiu. W tym sensie, prawda ma władzę nad ludzkim życiem. Jezus pytał wprost: "któż jest dobry?" i miał na myśli swojego Ojca - czynił cuda ponieważ dostał taką moc od Niego, tak jak wielu tych, którzy dostali podobną władzę, chodzili i uzdrawiali i nikt ich Bogiem nie nazywał. Nawet Maria (nie Maryja, bo świnia ma ryja!) wiedziała, że jest Synem Bożym, nie Bogiem, a to, że mowił, że on i Ojciec jego są jednym nie oznacza, że w istocie jest Bogiem, tak jak ja łącząc się z kobietą podczas współżycia w jedno nie staję się poprzez ten fakt tą kobietą.

Opublikowano (edytowane)

@Bożena De-Tre Nadzieja? Czym ona jest? Kurtyzaną łażącą między ludzkimi głupotami? A wiara? Pustak, z którego buduje się domy na piachu by chwalić się morskim falom o wielkości swojego upadku? Porzuciłem je obie dla pewności. A właściwie nie pewności, tylko czegoś, co tę pewność daje.

Edytowane przez Duch7millenium (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...