Krzew róży

[Agnieszka Charzyńska]

Ugodzony  stalowych pazurów mnogością,

Krzew róży wznosi w górę ramiona spalone,

Sadzą – jak tuszem kiru -  grubo uczernione,

I poprószone szronu –  miękką srebrzystością.

 

Dwie złamane topole – skargą swą daremną

Chylą się w stronę ziemi spękanej – gorącem,

Na obraz ten  zniszczenia – smutno zerka słońce,

Policzek chroniąc prawy – za woalką ciemną.

 

W cieniu zaś tych topoli – dziwnie okrojonym

(Gdy korony przygięła historia ciężarem)

Błękitny leży strzępek – jedwabiu chińskiego.

 

Jeszcze wczoraj wykwintnym był balowym szalem,

Teraz kroplą się staje – nieokreślonego,

Nekrologiem na próżno – w nicość wygłoszonym…

[Adaś Marek]

@Agnieszka Charzyńska Smutny, ale takie są okoliczności tego czasu świata.

[Hiala]

@Agnieszka Charzyńska różnie to bywa na świecie 

[corival]

@Agnieszka Charzyńska Niewesoły wiersz, ale w moich roślinnych klimatach... wojna zawsze niszczy wszystko. Pozdrawiam :)

[Agnieszka Charzyńska]

@Hiala  w tym wierszu najlepsze jest może to, że ten krzew róży mógł / może rosnąć gdziekolwiek.

[poezja.tanczy]

@Agnieszka Charzyńska

Bo co głosić, się należy

To pogłoski, dla młodzieży

 

Fajny wiersz

zatrzymuje

M.