Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Kwiatuszek piękne. Lekko się czyta zgrabnie moje oczy przeszły przez cały tekst , nie męcząc oczu ani rozumu (jaki jest ukryty sens) subtelnym krokiem przeszłam przez ten wiersz. Cudne doświadczenie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozdrawiam serdecznie  

Opublikowano

@Domysły Dziękuję bardzo i pozdrawiam cieplutko:-)

@Hiala W takiej scenerii nawet oddycha się lżej. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!

@violetta Kocyk, jajka i kawałek chleba:-) Pozdrawiam z uśmiechem i dziękuję!

@corival Dla mnie również im lżej, tym lepiej. Dziękuję i pozdrawiam serdecznie!

@Rafael Marius O, w dzieciństwie człowieka miał dużo więcej z nią kontaktu. Staram się obecnie wrócić do korzeni:-) Pozdrawiam i dziękuję;-)))))

@Kwiatuszek  @Tectosmith @Wiesław J.K. @Natuskaa Bardzo dziękuję za serduszka i pozdrawiam milutko!

Opublikowano (edytowane)

@Kwiatuszek

 

Nie, nie jest źle, żartowałem, Kwiatuszku, rytmicznie i śpiewnie...

 

Łukasz Jasiński 

 

@Kwiatuszek

 

Tajemnica

 

A kiedy słońce zachodzi

i nadchodzi mroczna pora,

ona: stoi, tam, stoi - sama,

a za nią murowana tama,

ona: stoi, tam, stoi - sama

i nadchodzi mroczna pora,

a wtedy słońce zachodzi,

 

cały świat gaśnie - goreje,

para gorącem paruje - amora,

moja, mora, moja - zaleje

i leje, leje, leje caradola - moja,

moja, mora, moja - zaleje,

para gorącem paruje - amora,

cały świat gaśnie - goreje,

 

tańczymy sobie nago - tango,

elima rala dala a bela mela lato,

a my sobie tańczymy - goło

i wkoło i naokoło i wkoło - koło,

a my sobie tańczymy - goło,

elima rala dala a bela mela lato,

tańczymy sobie nago - tango,

 

a wtedy słońce zachodzi

i nadchodzi mroczna pora,

ona: stoi, tam, stoi - sama,

a za nią murowana tama,

ona: stoi, tam, stoi - sama

i nadchodzi mroczna pora,

a kiedy słońce zachodzi...

 

Łukasz Jasiński (sierpień 2018)

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Masz rację, to wiersz pokryty lodem... powierzchnia pokryta lodem, mróz okrutny, choć to niby tylko trzynaście, tylko albo aż, zależy od położenia. Jednak słowo "międzyludzkie" mnie zdziwiło. Niemniej jednak szanuję, że można tak odczytać, widocznie zostawiłam taką furtkę.   Dziękuję za podzielenie się przemyśleniami. Pozdrawiam :)
    • Truchtając po mokrym piasku, Nad morskim brzegiem, Tak oczko puszczała zalotnie W kierunku fal wzburzonych,   Że aż Neptun łepetynę wystawił Znad wody i z trójzębem ruszył w pogoń Za miłosną przygodą, chlup, chlup. Przewracając kutry rybackie,   Ryczał na ratownika, co raczył zagwizdać I czerwoną flagę wysoko wywiesił Na widok potwora z Loch Mielno. Reakcja mogła być tylko jedna,   Umięśnieni chłopaki z miasta, Muskuły naprężywszy, przegnali Stwora, a wiał aż do Szwecji. Tymczasem pannica przystanąwszy   W cieniu latarni morskiej, hop, hop Woła pomocy, licząc na zbawcę W lśniącej zbroi lub anioła skrzydlatego: „Ajaj, nawet paznokieć mnie boli, ojej, ojej!”   Łup, tup, łup – schody zadrżały, zza drzwi Głowę wystawia pan Zenek szczerbaty, Pachnący czosnkiem i fiołkami: „Zapraszam na salony, pani kierowniczko.”   Dama przypomina sobie, że zostawiła Włączone żelazko – i pyk, już jej nie ma. Wszystko ucichło: i wiatr, i krzyki lodziarza, Śmiech plażowiczów zamarł na ruch batuty.   Zostały tylko spojrzenia za kuracjuszką, Piski i jęki, które się niosły i niosły. Miał być tylko flirt i mruganie oczkiem, Uwieść zdołała jedynie cień własny i echo.  
    • Witaj - Czas ulepił mnie krwią, ziemią i pamięcią. - prawda  -                                                                                                           Pzdr.
    • W ciszy, gdzie czas przestaje oddychać, zegar odlicza tylko echo własnego tiku. Światło przechyla się w pustym pokoju jakby szukało kogoś, kto umie milczeć.   Za szybą śnieg — bez celu, bez śladu, spada w nicość, jak niespełnione zdanie. W moich dłoniach pęka ciepło po kimś, kto kiedyś był — lub tylko się przyśnił.   Samotność ma kształt człowieka. Chodzi po mnie powoli, jak cień po wodzie. Karmi się moim snem, moim głosem, rozplata myśli jak stare warkocze.   Nie jest wrogiem — jest lustrem, w którym widzę, co zostało po świecie: niedokończony gest, połowa słowa, drżący ślad oddechu na szybie pamięci.   A jednak… gdy staje u progu i kładzie mi dłoń na ramieniu, czuję, że z wszystkich istot na ziemi tylko ona zna mnie naprawdę.
    • @KOBIETABardzo Ci dziękuję i pozdrawiam serdecznie :-) 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...