Mamusiu czy dziś będzie śniadanie
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 13 257
warto się uśmiechać
marzyć i śnić
warto być sobą nie
wstydzić się łzy
warto jest marzyć
obok nadziei być
nie bać się trudnych
nocy i dni
warto się cieszyć
gdy coś się udaje
gdy miłość puka
do drzwi
warto jest nie kłamać
przecież owe kłamstwo
to krucha nić która
może zaboleć
warto jest kochać
rozmawiać o miłości
swe serce otwierać
gdy inny tego chce
warto iść prosto nie
bać się zakrętów
za nimi może być
wiele udanych chwil
warto innym lepiej
życzyć zwłaszcza
gdy dopadnie ich
smutek i żal
warto jest rozmawiać
patrząc sobie w oczy
nawet wówczas gdy
los sobie drwi
warto się nie wstydzić
gdy poezja się śni
bo poezja to prawda
nigdy nie drwi
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 37 odpowiedzi
- 734 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 533 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 443 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 522 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 412 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Stracony · Opublikowano
@iwonaroma Iwonko, Ty to mi lubisz dokopać zauważyłem :) Lubię ludzi z charakterem,więc mi to zupełnie nie przeszkadza.Żona wie, że jestem bogaty, tak jej mówię :) -
Przez iwonaroma · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Stracony biedna ta Twoja żona. Tak się dać rolować... -
Przez iwonaroma · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Stracony ;) rad od straconych nie biorę ani do serca, ani do głowy :);) -
Przez Stracony · Opublikowano
@iwonaroma No nie wiem jak dobrze poznałaś obiekt :) Co do rad to mogę udzielać,ale nie należy ich brać do serca :) Ponowne pozdrowienia :) -
Przez Dekaos Dondi · Opublikowano
Znaczna modyfikacja dawnego tekstu W bladym świetle księżyca – wpadającym przez niewielki witraż, przedstawiający obraz ślicznego aniołka z poderżniętym czerwienią gardłem – mało co wokół dostrzega. Siedzi na plamie pośmiertnej szczupłego trupa, leżącego w otwartej trumnie. Wieko oparte o ścianę, sprawia wrażenie płaszcza, ze stężeniem pośmiertnym. Najedzony i pełny sił, doznaje powolnego przeistoczenia. Nie tylko jest coraz większy, ale też mądrzejszy. Za chwilę uświadomi sobie, że on to on. Tak niewiele już brakuje. W nocy wyszarpywał śmierci, smakowite martwe kawałki. Wyjadł gałki oczne oraz zachowany miód w uszach. Trochę okleił otwór gębowy, ale obmył w zielonkawej mazi. Skrobał apetycznie po odsłoniętych, śliskich żebrach. Czasami tracił równowagę, zagłębiając ciało w zwłokach. Jednak po uczcie i krótkim śnie, nadal jest głodny. Za chwilę rozerwie dogłębnie jamę brzuszną, rozcinając skórę i zacznie szukać w ponętnych wnętrznościach, najlepszych kąsków. Najbardziej miękkich i soczystych, jakby skruszały specjalnie na dzień uczty. O twarde włosy na sinej głowie, ociera tęskne spojrzenie. Ma poczucie wyostrzenia przyszłych zmysłów, w gronie jemu podobnych, które będą wykonywać rozkazy władcy. Rozszerza trupią szczękę. Uderza o żółtawe zęby. Dźwięczny odgłos stukania, oblepia ściany martwym echem, dodając wiary, że wszystko pójdzie zgodnie z rozkładem. Może nawet głowę, zdąży ogołocić ze skóry. Do okrwawionej gołej czaszki, by sobie wyobrazić, co będzie robić z ludźmi i jak będą później wyglądać, jako pożywne obiady. To przecież najokrutniejsze drapieżniki. Wydłubuje nieduże połacie miękkiego tłuszczu. Smakowita galaretka. A jednak nie jest pewien, słuszności rozmyślań. Właśnie teraz, w tym momencie, w bladym świetle księżyca, uświadamia sobie w całej pełni, własną tożsamość, lecz nie całą. A ponadto nieustannie zwiększa swój rozmiar. Czuje ową przemianę i to go cieszy. Podchodzi ociężale do okna. Trochę trudno, bo ciało ciężkie, oklejone kurzem i słodkim, mdlącym zapachem. Ale to minie, jak bajka w kostnicy. Spada z niej przylepiony ostatnią chwilą, kawałek kości na zimną posadzkę. Powtarzalne echo, dźwięczy niczym dzwoneczek, na rzezi białego baranka. Rozwala witraż, lecz omija obraz aniołka. Na szyi nie ma już śladu poderżnięcia. Dziwnym zrządzeniem losu, zyskuje przez to nieśmiertelność i jeszcze coś. Umiejętność fruwania. Najedzony, okupuje parapet otwartego okna, na tle srebrnej tarczy. Połowa ciała jest wewnątrz, a druga już na zewnątrz. W ciszy cmentarza, wydaje dźwięki po raz pierwszy słyszalne. Piękne i kuszące. Wzbija ciało do lotu. Szybuje w upragnionym kierunku. Zewsząd słyszy znajome dźwięki i szum tysięcy przeznaczeń. Przylatują następne, posłuszne nakazowi. Odtąd będą na zawsze wierne, by nie był osamotniony bezsensem, w niezrozumiałej do końca misji. Leci nisko nad grobami, między poddańczym szpalerem, chłonąc w siebie motywujący widok, niewidzialnych tajemnic. Chmura jeszcze nieokreślonych barw, zasłania świt nad miasteczkiem, niewidzialnym pytaniem: ilu dzisiaj śni po raz ostatni, a ilu szczęśliwców, dostąpi przebudzenia?
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się