Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Stracony Jest ewidentnie coś z pomieszania z poplątaniem. Zgoda. Zatarło się szereg granic. I sam niejednokrotnie mam dylemat po której mocy strony się opowiedzieć, gubiąc się w tych stronach tak naprawdę. Zwłaszcza że widziałem mnóstwo dobrych efektów zła i fatalnych efektów tego rzekomego dobra... odchodzę od tych pojęć, a chciałbym tylko postrzegać sprawy przede wszystkim artystycznymi cokolwiek by to nie oznaczało zresztą :)

Opublikowano

@Leszczym Poeta (szczególnie) jest odpowiedzialny, aby te granice przywracać i strzec.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, to od Twojej strony jest prawdą i czyni właśnie poezję  bezstronną,ALE dla czytelnika, odbiorcy już takie nie jest. Wyzwala w nim refleksję, siłę i kieruje na (wierzę) właściwe tory.

Opublikowano

@Stracony są różne wizje roli poety. Bardzo różne. I różni są poeci. Mi najbliższa jest teza, że robię w branży rozrywkowej i najwięcej piszę tęsknotą. O tym czego mi brakuje, a nie o tym co mam w nadmiarze. I ja akurat prawie w ogóle nie panuję nad odbiorem swoich tekstów, a piszę je niekiedy bardzo szybko. A jak już ich napisałem z chyba tysiąc relatywnie mniej się tym przemuję ;))

Opublikowano

@Leszczym Piszesz tęsknotą i nie zastanawiasz się nad tym.A zatem nie kombinujesz, nie manipulujesz odbiorcą, nie masz celów ekonomicznych, politycznych... to właśnie powoduje,że Twoja poezja jest autentyczna, wyznacza wartości w które wierzysz, stajesz się wzorem. Tworzysz piękno i sprawiasz ,że ono przenika do czytelnika , daje nadzieję, pomaga też trwać przy wartościach "dobrych",ale nie łatwych i przyjemnych. Tak to stajesz na straży i wyznaczasz granicę dobra i zła. Tak ja rozumiem poezję i twórczość.Zobacz ile ciekawej rozmowy....a zaczęło się od Twojego wiersza :)

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • "Polska nie będzie naiwnym partnerem w konkursie egoistów na rynkach i frontach wojen" - zapowiedział premier Donald Tusk w swoim wystąpieniu podczas otwarcia Europejskiego Forum Nowych Idei w Sopocie, podkreślał przy tym, że teraz przyszedł: "czas na odbudowę i repolonizację polskiej gospodarki, rynku i kapitału" - gdyż - "skończyła się era naiwnej globalizacji" - po prostu nadszedł czas na nacjonalizm gospodarczy.   Źródło: Business Insider    Komentarz odautorski: wreszcie coś optymistycznego, zamiast: pesymistycznego - dołującego...   Łukasz Jasiński 
    • ładnie - klimatycznie a przyznam się że pierwsze skojarzenie było z polityką: "jak oćma na trwałe zakryła kawałek świata"  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        w ciemności budzą się demony gdy oczy zamknięte nadaremny trud wpuść światło - ono cię ochroni zanim się spostrzeżesz już nie ma ich tu :)
    • na światy sklejone horyzontem raz spojrzysz i jesteś pewien że wiesz najtrudniej pamięta się czekanie   ktoś domalował cię do tych spod sklepu   myśli jak haczyki czepiają się pędzla   ostatnio byłem na plaży tam słońce zachodzi latami
    • @Jacek_Suchowicz Dzień bez słowa jest stracony. Dziękuję  ; )
    • Deszcz… to nie tylko woda z nieba — to wspomnienie czułego szeptu, który spływał po szybie gdy świat milczał.   To palce stukające w parapet jakby chciały powiedzieć: „Nie jesteś sam, słyszysz?”   W nim jest coś dziecinnego — radość biegania boso po kałużach, i coś dojrzałego — łzy nieba, które wie, że czasem trzeba się wypłakać, żeby znów było lżej.   Deszcz jest jak pocałunek, nieoczekiwany, a potrzebny. Czasem lodowaty, czasem ciepły jak Twoje dłonie, gdy przyciągasz mnie bliżej i szepczesz, że nie muszę się bać.   Uwielbiam, gdy przemyka przez włosy, jakby mnie głaskał, gdy nie mam siły prosić o dotyk.   W nim czuję rytm świata, niepowtarzalny, a znajomy — jak nasze serca, gdy idziemy razem bez słów pod jednym płaszczem, a mokniemy oboje.   Bo deszcz… to historia, którą zna tylko skóra. To pamięć bliskości, która nigdy nie przemija.   A gdy pada, słyszę, jak wypowiada moje imię, a może i Twoje — bo w kroplach zawsze jest coś z miłości.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...