Samobój...(!)

[Deonix_]

kiedyś nie miałam w sobie tej odwagi

mówiłam wszem wobec jakie to żałosne

 

teraz mam

i nie wiem

co mnie powstrzymuje

 

skoro tak bardzo pragnę stać się pustką

 

nie mam już siły aby udowadniać

kopać się z koniem

przetrwać niemożliwe

 

ilekroć zacznę nie cieszy mnie postęp

ilekroć zaniecham czuję się podle

 

wciąż żyję na lęku

czas nie chce spowolnić

 

a kiedy przez chwilę poczuję się dobrze

dręczą mnie flashbacki

koszmary ustronne

 

Info ws. wiersza - ostatnio jestem bardzo zajęta i zapewne na ewentualne ślady 

obecności odpowiem po dłuuuuuuuugim czasie. Nie martwcie się o mnie :)

Po prostu potrzebuję spuścić ciśnienie publikując wiersz. 

 

Deo

Edytowane Niedziela o 23:26 przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)

[Amber]

@Deonix_ Życie jest absurdem, akceptując je takim mamy większą swobodę działania. Dobry wiersz. Pozdrawiam:)

[Dagmara Gądek]

….nieeeeeee, stać się pustką ???
 

Sądzę, że PL - ce chodzi tutaj raczej o spokój , a to faktycznie szlachetna odmiana po wszelkich walkach.

Ostatnio mocno zajmuje mnie środowisko stwarzające okazję do walk, czy to ze względów ambicjonalnych, czy też chorobowych ( toksyczność osobowości).

To, jakie reakcje zostają u nas uruchomione stanowi sygnalizację świetlną do wielokrotnego(!)  przemyślenia; często wymagającego odwagi do wielkich przemian, bo żaby gotuję się dłuuuugo i …niezauważalnie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Pozdrawiam; tekst wybrzemiewa autentycznie.

[Placebo]

Edward Stachura w tym temacie trochę napisał, np. Fabula Rasa.

[iwonaroma]

@Deonix_

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.