Obecność

[Arsis]

A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą

w wazonie pękniętym na wpół.

 

Za oknami wiatr

szeleści i szumi.

 

Snuje jakąś

opowieść

pośród drzew.

 

Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.

 

Wśród

topól,

kasztanów…

 

Wśród nocy…

 

W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze

z cmentarzyskiem czarnych much.

 

Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.

 

A więc siada na krześle.

 

Otwiera usta,

jakby chcąc

coś powiedzieć.

 

Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu.

Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie.

Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.

 

I nic.

 

Jedynie szum

dojmującego

milczenia białej ciszy.

 

Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda.

Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian,

załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…

 

Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem.

Takim płynącym z daleka rzeką czasu.

 

Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go

piskliwy szmer

wzburzonej we mnie krwi.

 

A więc mówi do mnie,

poruszając bladymi jak papier ustami.

 

Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.

 

I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.

 

Dłoń aż nazbyt chudą,

aby mogła należeć

do świata żywych.

Doskonale nieruchomą.

 

Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.

 

Kiedy skupiam się

w sobie,

aby jej dotknąć,

cofa ją nieoczekiwanie.

 

I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią,

mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim:

„Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.

 

I nie mając czasu

obrócić wzroku,

tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie –

rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.

 

W melancholii, w bólu nieistnienia.

 

Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.

 

„Wiem, synku, wiem…”.

 

Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…

 

Odwracam się, ockniony

krótkim skrzypnięciem

podłogowej klepki. I znowu.

 

Jakby ktoś

na nią

nadepnął

nieświadomie.

 

Jakby od czyichś kroków.

 

Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)

 

 

[Dagmara Gądek]

@Arsis tekst jest wciągający, zrobił wrażenie, natomiast na dłuższą metę rozstrzelony zapis” krawatkowy”, nieco męczy, pozdr.

[befana_di_campi]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zgadzam się z Przedmówczynią. Emocje oraz tęsknota też domagają się korekty. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

decznie.