Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sielanka cd.


Rekomendowane odpowiedzi

Była bajka, teraz proza,
Dobry był ten „nasz” gospodarz,
Dbał o szczęście swoich krów,
Takich chyba nie ma już.
Wypędzał na łąkę śliczną,
Dbał o ich „formę psychiczną”.
Nawet kupił dla nich byka,
Po to tylko, by je… kochał.
I pozwalał małym szkrabom
Przebywać ze swoją mamą.
Więc biegały tam na łące,
Gdzie motylki i gdzie słońce,
Mogły mleko ssać swej matki,
Psocić, skakać i jeść kwiatki.

Inne dzisiaj są warunki,
Inne rządzą dziś rachunki.
Najważniejszy zaś warunek,
Najważniejszy zaś rachunek,
Fakt to smutny, nie komiczny,
Rachunek ekonomiczny.

Dzieci matek swych nie znają,
Bo je zaraz „odsadzają”.
Już nie skaczą, nie brykają,
W klatkach, same, zamykają.
Mlekiem sztucznym, z wiader poją,
Odchowują... potem doją.
Dzisiaj przychód ma znaczenie,
Szczęście krów, dziś nie jest w cenie.
Stąd wydajność, więc laktacja,
Stąd też ta inseminacja.
Geny muszą być najlepsze,
By podołać tej poprzeczce.
Wszystko działa, jak w fabryczce,
Nie ma miejsca...na krów szczęście.

Nowoczesne dziś obory,
I wygody i sensory,
same krowy decydują,
Kiedy jedzą, kiedy żują,
Same też, gdy chcą się poją,
Nawet same dziś... się doją!
Wszystko ładnie funkcjonuje,
Ale czegoś tu brakuje.
Gdzie podziała się ta łąka?
Ta, gdzie słychać śpiew skowronka,
Ta, gdzie cielęta hasały,
I motylki tam fruwały.
Ta, gdzie byczek był rasowy,
Co tak kochał wszystkie krowy.

Takiej łąki dzisiaj nie ma,
Powie ktoś, ”to jakaś ściema”,
Fakty wierzcie mi, nie kłamią,
Krowy tego dziś nie znają.
Nawet słońca dziś nie widzą,
Chyba, że gdzieś tam, za szybą.
Jakie smutne to… o Boże!
Całe życie być w oborze.
A gdy w krowie coś szwankuje?
Nikt się tym dziś nie przejmuje.
Więc przychodzi życia finał…
W cenie dziś jest... wołowina.

Nim zamówisz więc stek krwisty,
Niech popłyną ci te myśli,
Niech pomyśli twoja głowa,
Jakie życie miała krowa,
Nim trafiła na twój talerz,
Byś się mógł do syta najeść.
Ile bólu, ile męki,
Ją spotkało „nie z twej ręki”.
Nim wypijesz szklankę mleka,
Nim zjesz jogurt, trochę serka,
Nim chleb masłem posmarujesz,
Pomyśl, myśleć chyba umiesz?
Gdzie są te małe cielęta?
Takie słodkie ich oczęta,
Czy wesołe są, czy smutne?
Czeka je… życie okrutne!
Nie ma miejsca tam na szczęście,
Nie ma na „ludzkie” podejście.
Dziś wydajność i laktacja,
Taka... z człowiekiem relacja.
Trybem być w „ludzkiej” fabryce,
Nawet nie masz prawa krzyczeć.

Tak wygląda dzisiaj „bajka”,
Taka dzisiaj to „SIELANKA”.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nic się nie zmieni, a wręcz odwrotnie, tzw. produkcja zwierzęca staje się coraz bardziej "odczłowieczona", jeśli można użyć takiego słowa, coraz mniej empatii dla istot, które żyją, czują, cierpią, a jednocześnie są coraz bardziej uprzedmiotowione.

My konsumenci mamy także w tym swój udział, więc chociaż trochę pomyślmy o tym, jaki okrutny jest nasz świat.

Dziękuję za zainteresowanie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Lidia Maria Concertina Napiszę ci krótko! Życiowy i bardzo dobry tekst. Mnie poruszył.   Pozdrawiam cię
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      owo!!! Niezłe myslenice podczas kreatywnej lektury
    • Miło Cię tu (prze) czytać Alosie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      - befanija brutalna
    • @violetta /Z biegiem lat wiekiem z dat/ Przed chwilą wyszło samo pod wpływem twego wiersza, kontunuacją jest w głowie treść! Pominę, natomiast nie pominę tego, co pod komentarzami widzę; szczerą osobę — czyżby przeszła ostatni etap transcendencyjny, widzę na wylot twoje szczęście, którym się dzielisz jako otwarta dusza, jakich mało coraz mniej w tym Świecie, wiesz? Podziwiam wytrwałość, dzięki jakiej poziom, twojej cierpliwości, niejednym w myślach przewraca pytaniami, a odpowiedź przychodzi sama z bazy doświadczeń jako potwierdzenie, że coś, tam....   Sorry, musiałem ci to napisać i koniecznie w treści wiersza zostawiam bardzo duży głos, który podczas dzisiejszej rozmowy z córką ( ma 17 -ście lat), zostawił jej wskazówki!   Pozdrawiam cię!
    • Kolejne mezaliansy z naturą nie dają pewności czyje na wierzchu, chociaż krzyk czyżyków na zielonym niebie niepokoi. Zbyt słabe związki i miód zachodu nie potrafi nasycić nawet owadziej ciekawości.   Zgoda, zwiedzamy ziemię według ich pitavali lecz najważniejsze nocne loty są na wyczucie. Raz w cudzym, raz we własnym ciele roznieca się ogniska i mowa-trawa podnieca. Jesteśmy bliżej   odkrycia, że za kręgiem światła stworzenie trwa pełniej i z czasem uściśla się nawet błądzenie. Język  płomyków pozostaje jednak niejasny, obojętnie przystając do rzeczy, Jakby próba z natury   musiała być nieudana, drapieżniki pożreć cienie pasące się wśród zielonej doliny. Choćbyśmy się zlękli cieśla  za chwilę podniesie belkę i wzrok będzie pewniejszy a oparcie możliwe, kiedy tylko zdołamy wrócić na ziemię.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...