Szczyty i doliny

[poezja.tanczy]

Z cyklu: Śpiewnik pielgrzyma

 

 

Na sto trzydzieści dziewięć

 

Zima to czas ciszy

Zima prawdę zna

 

Że przed rankiem

Zawsze noc trwa

 

Że zanim wróci życie

Schowane musi być

 

Każdy musi się wyspać

Aby móc dalej żyć

 

Zima to podróż z zachodu

Z zachodu pełnego miodu

 

Z zachodu co słodyczą kusi

Lecz nikt Cię do tego nie zmusi

 

Abyś objadał się na umór

Bo zęby od tego psują się

 

Gdy nie omijasz tego co szkodzi

Gdy nie omijasz tego co złe

 

Idź, goń, biegnij

Wschód coraz bliżej

 

Zejdź z góry prędko

Do ludzi w dolinę, niżej

 

Na szczycie góry

Niczego nie znajdziesz

 

Nie ma tam życia

Same widoki

 

Widokiem nie nakarmisz

Serca roztoki

 

Trzeba do ludzi

Trzeba gdzie wszyscy

 

Nawet jeśli w krainie owej

Sami ludzie niscy

 

Trzeba do ludzi

Trzeba gdzie wszyscy

 

Nawet jeśli w krainie owej

Sami ludzie niscy

 

             //Marcin z Frysztaka

 

 

 

 

Piszę opowieści, dialogi i wiersze

 

Wszystkie moje książki
          Za darmo
Znajdziesz na stronie:
         wilusz.org

[andrew]

@poezja.tanczy

... 

otwieram codziennie
oczy oby zrozumieć
nie tylko siebie

... 

Pozdrawiam serdecznie 

Miłego dnia 

[Natuskaa]

Szczyty ograniczają.

Widoczki są fajne, ale ludzie to różnorodność. 

 

Pozdrawiam :)

[Leszczym]

@poezja.tanczy asamotniczy wiersz ;))

[poezja.tanczy]

@andrew

Tak, warto żyć z otwartymi oczami

Dzięki

 

@Natuskaa

No tak

W dodatku łatwo ze szczytu spaść

I pogruchotać sobie (oby tylko) kości :)

 

@Leszczym

Samotnik walczący o asamotniczość :)

 

@Sennek @Andrzej P. Zajączkowski @Andrzej_Wojnowski @Nefretete

Dzięki że czytacie

 

Pozdrawiam miło,

M.