Entropia

[Arsis]

Zgliszcza. Ruiny. Zbutwiałe drewno połamanych stropów. W kurzu i pyle unicestwienia.

Wiatr szeleści liśćmi. Zamiata. Kołysze. Wiatr za oknami. W mojej głowie. We mnie

i wszędzie…

 

Coś tutaj, gdzieś, coś… Coś tutaj i tam. Albo nigdzie. 

 

W powietrzu.  W szumie.

W piskliwym szumie.

W skowycie. W astmatycznym oddechu nocy…

 

Ptaki. Słońce…

 

Nie. Tylko omszone kamienie i spróchniały konar zwalonej  wierzby…

 

Coś się przemieszcza w swoim powolnym prologu pędu,

jakby zatopione w jakimś zaczynie nie wiadomo czego…

 

Wychodzą mi naprzeciw,

przerażając rozmiarami.

Idą w wietrze niezmordowani, niezmordowane.

 

Stąpają po swoich dawnych śladach poprzez śmiertelną ciszę.

 

Umarłem na powrót.

Umieram nadal

zmęczony zmartwieniem.

 

I wzdycham do cienia. Do nocy,

której wilgoć pokrywa rdzawą powłoką tory wśród ostów wysokich, lepkich i zgniłych.

 

Nadbiegają znikąd i giną w sinej otchłani mroku…

 

Gdzieś, coś…

 

Daleki odgłos pędzącego składu. Cichnący powoli w okrutnej przeszłości.

 

Czarna ziemia.

Miękka breja.

 

Błoto…

 

To tutaj…

Tak, pamiętam…

 

Samotne

drzwi

do umarłego…

 

Zgon opuszczonych domów a wokół truchła  ciężkie jak przypomnienie.

 

To już jest obłęd tęsknoty o tym dawno minionym życiu.

 

Pośród wonnych maciejek ciągle te same twarze.

Choć z każdym muśnięciem w odrobinę innej korekturze zdarzeń.

 

Zacierane przez atrofię pamięci w projekcjach sennych imaginacji.

 

Zaciskam

powieki.

Otwieram.

 

Wokół jakieś galaktyki. Spiralne eseje.

 

Miliardy mrugających nie wiadomo do kogo neonów

nad pustymi witrynami sklepów.

 

A więc, znowu miasto.

Przesyt światła w tej nocnej scenerii.

 

Zakurzone szyby nieistniejących wystaw,

które oglądała kiedyś moja nieżyjąca już matka.

 

Tutaj szła, wracając z pracy do domu. I wraca nadal, mimo strasznej odległości.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-23)