Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

takie refrakcje


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... chciałabym teraz być w takiej kuchni.

ładne porównanie... mając na uwadze wcześniejsze ule.

... to takie chłopięce, wg mnie, ale On był w tym tle... i jest w pamięci, jak sądzę.

Wiersz wspominkowy, a wspomnień nie powinno się burzyć, to 'świętość'.

... :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Waldemar_Talar_Talar dziękuję. To niezwykle miły komentarz zważywszy, że dwoje z trójki bohaterów wiersza są już po tamtej stronie 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

ano potrzebne :)

dzięki za wizytę 

wg mnie to wszystko jest jakoś tam przetworzoną rzeczywistością, ale wiem o co Ci kaman i mam tak samo ;)

dziękuję. Cieszę się, że to wyłapałeś. Pozdrawiam 

serdecznie dziękuję

pozdrowienia 

i zostają wiecznie żywe, chociaż mają taki senny już wajb

Ile ja bym dał żeby móc takie lato przeżyć raz jeszcze....

@Monia @Andrzej P. Zajączkowski @Leszczym @jaguar

dziękuję 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 miesiąc temu...

Brak interpunkcji i brak dużych liter świadczy o niedojrzałości poetyckiej: taka forma to nic innego jak proza ubrana w pozorowany wiersz - tekst bez jakiejkolwiek treści, ot, dajmy na to: 

 

"jem chleb z miodem sączę spokój"

 

Otóż to: można interpretować tak - jem chleb z miodem, sączę spokój lub tak: jem chleb, z miodem sączę spokój - obie wersje są poprawne i logiczne, a jednak: de facto - jest to psychomanipulacja nadprogowa - rozbieranie inteligencji na pierwsze czynniki, dosadnie: robienie wody z mózgu, proponuję obejrzeć film: "Wichry Kołomyi" - Marleena Gorrisa - tam panu rosyjska nauczycielka wszystko wytłumaczy.

 

Gdyby było tak:

 

"jem chleb

z miodem sączę spokój"

 

Lub po prostu:

 

"jem chleb z miodem

sączę spokój"

 

Takie formy byłyby zakwalifikowane jako wiersz biały.

 

Łukasz Jasiński 

Edytowane przez Łukasz Jasiński (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • z dwóch słów jednego nie ulepię zbyt mało danych czekałem tyle dni może podobnie jak ty czekałaś cisza mówi wiele ostatni akord nie poczeka
    • @violetta - pytanie, czy poezja jest kobietą?
    • Szczury cywilizacyjne, pozamykane w klatkach, o metrażu zadanym z wielkiego stołu, nieskończenie zaopatrzonego. Tresowane od najmłodszych lat, w grupie, społeczności... w obliczu wyzwań. Poruszające się po korytarzach z których nie ma odwrotu. Po wąskich uliczkach labiryntu skonstruowanego z chirurgiczną precyzją tak, żeby szczury nie przeszkadzały, a pchały wózek rozwoju wszystkiego co jest poza nimi. Niby nie mają na nic wpływu, a jednak... wpływają na całokształt otaczającej ich cywilizacji i bardziej niż im się wydaje, wpływają na swój los. Na pozór jest bezpiecznie, ale one nie czują się pewnie. Wietrzą podstęp – szukają kamerki za zegarem, podsłuchu pod blatem. Ich nawyki przechodzą w przyzwyczajenia, a przyzwyczajenia w ciągły brak zaufania wyniesiony tym samym dosyć wysoko w hierarchii ważności, nieważności, a jednak... na podwyższenie. Dla złagodzenia objawów stresu funkcjonalnego, dobudowano im otwarte przestrzenie zwane balkonami, tymczasem one nadal w klatkach przywierają do ścian, bojąc się wychylać. Kiedyś było inaczej, były pewne nienaruszalności swoich małych tajemnic życia rodzinnego, jednak odkąd odkryły, że cywilizacja to zdradzieckie urządzenia, które dostosowują się do warunków  i proponują im podaż, zależną od ich ciekawości... teraz nawet dom wydaje się działać niekorzystnie, wręcz zabija w nich chęci do kreowania własnych popytów. Szczury uciekają więc w kanał. Ich jedyne, naprawdę własne miejsce to sny. Ale czy na pewno? Nie koniecznie. Tam bowiem są wentylowane mikroplastikiem, karmione nim przez każdy otwór w ciele. Szczury przesiąknięte sztucznością bez przerwy obalają starych i szukają nowych przywódców, kogoś kto pokaże im jak w tym żyć, gdzie stawiać stopę żeby przetrwać. A po co? Nie wiadomo.    
    • Kwiatuszku, dziękuję za wizytę i czytanie. Miło mi spotkać się z Twoim czytelniczym uznaniem.     Pozdrawiam serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Kwiatuszku, dzięki wielkie za odwiedziny, czytanie i uznanie. Miło mi Cię gościć.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

           Pozdrawiam serdecznie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...