Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Nata_Kruk To co budzi moją uwagę w tym wierszu, to jego klimat. "Tygrysie cepło" to bardzo wymowne obrazowanie ;) Podobie "kukułka ośmiela północ" Z jednej strony mamy spokj kominka z dugiej, aż palimy się do "działania". A w to wszystko wplecione przemijanie. no chyba że decydujemy, iż będziemy kochać   wiecznie.   zczego bym zrezygnował, "rozsa podaje killiszek wina"  i prześłanką nie jest to, że mam dystans do alkoholu, a siła poprzedzającego stwierdzenia "źrenice cumują na wahadle czasu'' . 

 

Chociaż dzień przygasa, warto się zatrzymać. 

 

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... nie jestem odosobniona w pisaniu na 'szybcika'..:)... to.. tro - trochę, tak czytałam. Dzięki.

     muszę tak, bo mi nowy post otwiera... jn. Ty, Radku...

cyt. "Ludzie często wbiegają do łóżka. I to jest ogólnie ok."..

albo na podłogę, na.. tygrysie ciepełko... :) i to jest jak najbardziej ok.

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, to zmysły "malowniczo" odzywaja się w Twoim wierszu, i wolałabym, żeby tak do konca zostało, żeby nie zaskoczyło i "obudziło" mnie nagle polecenie "podaj kieliszek wina"... I może lepiej byłoby przenieść "dzień" do tytułu? "Przygasa dzień" czytałoby mi się lepiej. Jak myslisz? Pozdrawiam :)

Opublikowano (edytowane)

@Ewelina ... dziękuję Ci za słowa.. przytulne.. oraz.. ciekawa kompozycja.. 
e tammm.. znasz się, jak każdy z nas.. po swojemu... :)

 

@duszka ... tak, staralam się.. zmysły.. dopuścić do głosiku, niech grają... a kieliszek wina na koniec, dlaczego nie.  Co to tytułu, tak miałam.. Przygasa dzień.. i przed wrzuceniem jedno słowo dałam

niżej, zmienię, bo to przecież dzień dogasa, a po nim, to co w treści.

Dobrze, że wspomniałaś o tym, utwierdziłaś mnie 'w racji'. Dziękuję za zostawione wrażenia.... :)

 

Kobietki, ślę pozdrowienie.

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
  • Nata_Kruk zmienił(a) tytuł na Przygasa dzień
Opublikowano

ładne

 

a przed kominkiem tygrysie ciepło

i cień za cieniem pobudza zmysły

języki pieszczą się w zatraceniu

aż sensy zdań w nieznane prysły

 

jedyne słowo się przewija

w tonacjach różnych i westchnieniach

wstyd się sczerwienił ma się nijak

już lądujemy: wino ziemia 

:))

 

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pierwsze dwa wersy mówią same za siebie... weź tu człowieku uśpij umysł.

Dobrze, że ostatni wers.. w cudzysłowiu... :) @jan_komułzykant .. dziękuję za dobre słowo.

 

@FaLCorneL ... maleńki pościk, a i przychylny dla treści, dziękuję... :)

 

@Konrad Koper ... jak miło, że do mnie zaszedłeś.. i spodobał się klimacik... :) Dzięki.

 

 

@violetta... rozbawiłaś mnie... :) ale dobrze, Ty wypijesz kubek kakao, ja lampkę winka.. :)

 

Pozdrawiam Was.

 

gdy półmrok wokół

wstyd pąsowieje

aż pająk z kątka

wyruszył w knieje .... ;)

 

@Jacek_Suchowicz ... Jacku... dziękuję za rymowany komentarz.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie mam nic przeciwko kieliszkowi wina w takiej sytuacji, wręcz przeciwnie :) Co mi nieco przeszkadza w odbiorze tego ciepłego nastroju, to słowo "podaj", bo brzmi twardo - jak polecenie, czy rozkaz... Przykładowo sformułowanie "w dłoni kieliszek wina" pasowałoby i lepiej. Ale nie nalegam, jedynie wyjaśniam :)

 

 

 

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Nata_Kruk 

   Nato, zaproponuję trochę krótszą wersję Twojego wiersza

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

. Bo czy nie odnosisz wrażenia, że zbyt zostawiłaś zbyt mało przestrzeni dla wyobraźni Czytelnika?

 

   Przygasa dzień

 

przed kominkiem

tygrysie ciepło

cień podąża za cieniem

pobudza

 

kukułka

ośmiela północ 

 

gdy źrenice zatrzymają czas,

poproszę cię

o wino

 

    Dzięki za poetycką gościnę, pozdrawiam Cię serdecznie. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ból zasnął we mnie już z cicha, Jak dziecię krzykiem zmęczone; Łzy na dno duszy kielicha Spływają niepostrzeżone.   Wszystkie żywota gorycze Zamknąłem w sercu jak w grobie; Niech drzemią w nim tajemnicze. Nie mówiąc światu o sobie.   Lecz jeszcze męczarnia cudza Łzę wydobywa spod powiek, Do gorzkiej myśli pobudza Przybity rozpaczą człowiek.   Jęk, który w ciemnościach słyszę, Paląca nędzarzów skarga, Jeszcze przerywa mi ciszę I żalem pierś moją targa.   A nie tych żal mi najbardziej, Co cierpią niezasłużenie: Ci, jako rycerze twardzi, Znieść mogą każde cierpienie:   Ci, chociaż los ich przygniata, Chociaż nieszczęścia dłoń kruszy, Mają współczucie od świata I spokój własnej swej duszy.   Lecz żal mi tych, którym cięży Poczucie spełnionej winy, Co w sercu noszą kłąb węży I cierpią z własnej przyczyny.   Takiej boleści posępnej Najsilniej wstrząsa mną echo... Gdyż w mrok ich duszy występnej Nie można zstąpić z pociechą.
    • @Jacek_Suchowicz to cieszę się i dziękuję :)
    • Bardzo nierówny ten wiersz. Ale ostatnia zwrotka miła bardzo, aczkolwiek może ładniej byłoby na mieście? To też taki zwrot tchnący dawną atmosferą, gdy ludzie gdzieś wychodzili się spotkać;) Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          PS. Pamiętajmy, że celem takiego ataku gerberów może być własnie sianie niepokoju.  Pzdr 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • @Robert Witold Gorzkowski mamy w pamięci tamten wrzesień przecież historia się powtarza czy świat samotność nam przyniesie sojusze pakty - szkoda gadać   kiedy tak mówię wrzask jest wielki  a Europa co ze Stanami a ja wciąż widzę i tylko słucham drony latają a my gadamy ...
    • Zakwita w puszczach dziwny kwiat paproci, Na jedną chwilę w tajemniczym cieniu Cały świat blaskiem czarodziejskim złoci, Lecz można tylko dotknąć go w marzeniu.   Młodość, co wierząc sama cuda tworzy, Umie go dojrzeć w cudowności lesie, Żadne widziadło w biegu jej nie strwoży Pewnej, że skarb ten na sercu uniesie.   A choć nie uszczknie kwiecia ideału, Co pod jej ręką jako sen przepada, Jednak ma chwilę ekstazy i szału, W której jest pewną, że niebo posiada,   Gdy się dwa serca spotkają tęskniące, Pełne nadziemskiej piękności i żalu, Gdy objawienie miłości jak słońce Na ust spłonionych zabłyśnie koralu;   Gdy po raz pierwszy drżące a wstydliwe Te usta w jeden pocałunek spłyną, Gdy przez nie dusze połączyć się chciwe Jako dwie fale w oceanie giną   - Natenczas w uczuć wezbranych powodzi, W tej błyskawicy duchów idealnej, Kwiat ów cudowny tajemniczo wschodzi I w pocałunku kwitnie niewidzialny!   Tyle też jego trwania.Gdy z zachwytu Zbudzona dusza chce go ująć w dłonie - Zniknął bez śladu... Tylko wśród błękitu Zostały po im jakieś dziwne wonie.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...