nieznajomy przyjaciel

[Kasia Koziorowska]

na zabój kochałam się w ludziach

dopóki nie zdradziła mnie

samotność

pielęgnowałam w pustce raj

śmiałam

zadedykować go niebu

 

po obu stronach życia

krążyły te same słowa

poczęte w bólach ze światła

chodziłam wciąż

od człowieka do człowieka

nie rozumiał mojego uśmiechu

pukałam do różnych okien

do nieznanych drzwi

odpowiadało tylko wspomnienie

 

wyśniłam ten ostateczny pakt

podpisałam kilkoma łzami

wysłałam

do nieznajomego przyjaciela

atrament to nie krew

można pogodzić się

z każdym kleksem

 

cicho jest

w dzisiejszej miłości

jeszcze cichsze wołanie o litość

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - 

na zabój kochałam się w ludziach

dopóki nie zdradziła mnie

samotność

pielęgnowałam w pustce raj

śmiałam

zadedykować go niebu

- pięknie to brzmi - cały wiersz na dużego plusa - 

                                                                                          Pzdr.wieczorowo.

[Bożena De-Tre]

@Kasia Koziorowska Mądrze i ładnie o samotności, bo tylko ona zagwarantuje nam poznanie siebie.Piękny głęboki wiersz przepojony( dla mnie )jednak „ radością”.Poszukiwania zawsze są radosną wiarą ,że na końcu coś jest!Dzieki..pozdrawiam.

[Ewelina]

@Kasia Koziorowska cóż, w samym środku tłumu bywa że dosięgnie nas poczucie osamotnienia.

Piękny wiersz.

Pozdrawiam :)