zamknij duszę

[Kasia Koziorowska]

przepełniona wspomnieniem

kołyszę się

na tej kryształowej tafli

zagubionego lustra

 

skazana

na dożywotni bezkres

podaję ci bezsenną dłoń

wręczam zaprzepaszczoną przyszłość

 

już nic nie będzie

takie samo

jak w poprzednim świecie

nie wskaże drogi

pomiędzy pola umarłych snów

 

jestem

aby życie wręczyło ci

krztynę kryształowego powietrza

ponury poranek

z którym nie chcę się narodzić

 

przyśnij się

mojej rzeczywistości

odszukaj we mnie ucieleśnienie łez

każdy dzień przynosi coś jeszcze

każda noc oswaja

spadające gwiazdy

 

a kiedy już przepadnę

ucałuj moje serce

zamknij pieczołowicie duszę

[Somalija]

@Kasia Koziorowska Podróż ku spełnieniu... 

 

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Radosław]

Po prostu piękna poezja. Gratuluję. 

@Somalija Wyboistą drogą. 

Edytowane 19 Stycznia 2024 przez Radosław (wyświetl historię edycji)

[Somalija]

@Radosław Bez podskoków na wybojach nie dojrzejesz...

Pozdrawiam A.

[Radosław]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Są tacy , którzy podskakują i nie dojrzewają. Może wyboje za małe ... 

[Somalija]

@Radosław Nie, raczej rozum...

[duszka]

@Kasia Koziorowska Śmierć nie uśmierca miłości, gdy zostaje ona (miłość) "zamknięta w duszy"... To odczytałam w Twoim bogatym w piękne, lecz dla mnie niekiedy trudne metafory wierszu :) Pozdrawiam :)