Gdy kaźń to marzenie

[Dawid Rzeszutek]

Gdy kaźń to marzenie

 

Strzechy pamiętają oddechy i cienie
Tętnieniąca krew pamięta kominek
A serce czuje drżenie i zwątpienie
Oplatające bezprawia dni uczynek

 

Rosła dłoń kata cieła z zamiłowaniem
Siekierą nie wrogów a kochane dzieci
A krew tryska i gorzkie łzy nieudawane
Piekło przyszło, krew jak duch nie wzleci

 

Krople z czerwonej dzieciństwa plamy
Krzykiem jak strzałą na wylot przebite
Dziś nadzieją krzyża jak chustą oplatamy
Dobro ponad tragedie cedzimy sitem

 

I jeśli oczy niebieskie z gory patrzą
I jakaś śmierć jakimś bywa życiem
Wezmę ofiarę i przebaczenie na czczo
Niech niewinność darzy obficie

 

A jeśli łaska nie spadnie na pustyni
Bo wiara jak deszcz co rzadko pada
A grzech świątynię jak oborę zaświnił
Wtedy pustka zostaje celem nielada

 

I gniew rośnie w kamieniu bez życia
Bez krwi i mózgu, bez świętej jaźni
Bez oddechu ani podróży odbycia
Lepsze są nawet cierpienia kaźni

 

Autor: Dawid Daniel Rzeszutek