pierwsze: nie rozszczepiaj światła, ani żadnej rzeczy która jego jest.

[tetu]

nie ma już wspólnego punktu. ciemność — jasność, 
jasność — ciemność. są tylko chwile, przez które budzę się 
szukając szklanej kuli. przemierzam światy, 

 

by pokonać pryzmat, ominąć białe światło i dotrzeć 
na skraj czarnej tęczy. to jedyny punkt, by spowolnić czas 
tego co pomiędzy. nie rozszczepiaj światła,
 
nie ma już miękkiej krzywej; pamiętaj jego kształt, kruchość,
i ten zimny rodzaj ciszy, kiedy wszystko gaśnie.  

 

 

 

[Nata_Kruk]

@tetu ... pierwsze, czyli... będą kolejne (?) Kuszący tytuł, a wiersz wciągający bardzo.
Całość jawi mi się jakby ostrzeżenie, można by rzec.. nie igraj z ogniem.. bo gdy się człowiek

zapędzi, może być za późno, o ile już nie jest. Druga myśl.. zostawmy w spokoju, to, co Boskie.

Jeśli błądzę... sorry... :)

Pozdrawiam Noworocznie i... dobrej nocy.

Edytowane 2 Stycznia przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Tectosmith]

@tetu Całkiem ładnie, ciekawie, zastanawiająco.

Pozdrawiam.

[tetu]

@Nata_Kruk dzięki Natko za zajrzenie i pozostawienie słowa. Kolejne już były;) Zaczęłam od dziesiątego i tak sobie schodziłam w dół:) Wcale nie błądzisz. Istotne jest, to co napisałaś:

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Druga myśl, również zasługuje na aplauz, bo są w tym dekalogu fragmenty. które ocierają się o mistycyzm. Serdeczności. 

 

@Tectosmith bardzo Ci dziękuję za wgląd i podobanie. Pozdrawiam. 

 

Wszystkim obecnym pod wierszem, bardzo dziękuję za chwilę zatrzymania i zadumania.  Serdeczności dla Was,