Przystań

[tomass77]

Drewniana rachityczna 

Jedyna na jeziorze 

Przyjmowała wielkie łodzie

Uginając się pod ich ciężarem 

Przyjmowała z wdziękiem 

Przyjmowała z jękiem 

Cichym i tłumionym 

Podpierając kładkę

Znojem i spokojem

A podwodne bluszcze 

Przyjacielskim gestem 

Leczyły jej nogi.

 

Nikt już nie pamiętał 

Kto ją wybudował

Może w lepszy świat odchodząc 

Lśniące we mgle elfy..

Może kiedyś była mostem

Gdy wielkie jeziora

Łączyły się w rzeki..

Jedno było pewne 

Była tu od zawsze

Mówiły to księgi 

I szkice na drewnie.

 

Po latach jezioro 

Zarosło gęstą trzciną

Która się pleni 

Kreśląc jedną linię.

Zamilkły wielkie łajby

Potem małe jachty

Cały świat wokoło 

Traw pełniły wachty.

 

Gdy ostre szuwary

Piaszczysty brzeg wyżarły..

Odeszła w zapomnienie

Parę drzewców w bagnie..

 

 

[Jacek_Suchowicz]

przypomniałeś jak pływałem kajakiem po jeziorze Buwełno i Ublik - tam w szuwarach sterczały połamane szare spróchniałe obmywane wodą bale, resztki wiekowych pomostów.

Ładnie opisane dzieje, tylko szkoda że nikt nie obecnie nie inwestuje, czyszcząc kanały łączące jeziora.

          Ale tam gdzie wyrosły olbrzymie hotele wybudowano pomosty i dopuszczono lud ponoć pracujący z motorówkami, skuterami itd. ... -  może nie ruszajmy tej dzikiej natury niech zostanie jak najdłużej!

:)

[duszka]

@tomass77 Ślady po tym, co zaistniało i trwało, chyba nigdy nie zostają do końca zatarte, choć może kiedyś nie potrafimy ich już rozpoznać... Według tej mysli, wszystko, co jest, składa się z takich niezliczonych "śladów". To moja refleksja do Twojego pobudzającego do refleksji wiersza :) Pozdrawiam.

[kwintesencja]

@tomass77 jestem pod wrażeniem słownictwa, pozdrawiam 

[tomass77]

@duszka Dziękuję. Oczywiście wiersz jest o czymś zupełnie innym jak to u mnie. 

 

Serdeczne Duszko

 

T. 

@kwintesencja Dziękuję Kwintesencjo. Dziękuję 

 

Pozdrawiam serdecznie 

 

T. 

[tomass77]

@Jacek_Suchowicz Serdeczne dzięki za komentarz i czytanie. Skutery wodne i inne wynalazki zaburzają Stary Spokój na wodzie kiedy słychać było tylko ocieranie się kadłuba jachtu o podłoże. Te czasy już nie wrócą. Ten spokój był błogosławiony. 

 

T