Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja jednak wierzę łzom :) I dlatego sa dla mnie "przejrzyste". A dwa ostatnie wersy wskazują na możliwe oddzielenie naszych oczu od świata nie tylko "zasłoną", ale też "szybą", też od jego łez. Więc nie chciałabym pozbywać sie teg aspektu wypowiedzi. Dziękuję Ci za czytanie i przemyślenia :)

Twój komentarz brzmi mi troche "naukowo"... Czy to nie czasem wypowiedź "sztucznej inteligencji"..? Takie mam wrażenie. Jeśli się mylę to przepraszam i jednocześnie dziękuję :)

A ja jestem Ci wdzięczna :) I również pozdrawiam.

Tak, to jest niezbędne, ale oczy, w które patrzymy, podobnie jak okna muszą być do tego "odsłonięte". Dla mnie są wtedy oczami, czy oknami duszy. Dziękuję Ci :)

@iwonaroma@Łukasz Jasiński@GrumpyElf@Monia Dziękuję Wam! :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

I chyba trochę trudno sie z nim zgodzić, czy pogodzić... Zdaję sobie z tego sprawę. Dziękuję Ci za przychylność :)

Może ja też odpowiem? :)

"te" zwiększa nacisk na "zasłony", podkreśla ich znaczenie i łączy z emocją peela (zniecierpliwienie, wyrzut, obciążeni czy ból). A "któraś" sugeruje, że jest ich wiecej, i że niełatwe jest odsunąć wszystkie naraz, ze wystarczy gdy jedna z nich sie rozchyli i już troche śwaita wnika w nas. Pozdrawiam.

@Leszczym Fajnie, że zajrzałeś :)

Opublikowano

@sam_i_swoi @duszka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dokładnie to samo miałem na myśli stąd mój zarzut o samobója. Ale powiem Ci, że ciekawi mnie dlaczego Ty tego nie postrzegasz w podobny sposób? Moim zdaniem każde słowo użyte przez autorkę czy autora ma jakieś konkretne znaczenie i zazwyczaj staram się to znaczenie odkryć.

Pozdrawiam ponownie.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Treść bardzo wyraźna, fakt, gdyby... 

Duszko... pomijam "te"... poza tym, dwa razy "się" w tak krótkiej formie, w tym na początku wersu, dla własnej

wygody wstawiłam sobie pierwsze, w kropeczki. Drugiego można by się w ogóle pozbyć.... gdyby zapisać...

To jedynie moje spojrzenie na treść. Przekaz podoba mi się.

 

i świat.. wchodzi.. przez szczeliny

albo łza ... itd...

 

 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Przewiń sobie troszeczkę do góry i się dowiesz skąd to "te".

Pozdrawiam.

Niestety nie masz racji. To powtórzone "się" w ogóle nie razi i szczerze to nie rozumiem dlaczego masz z tym problem. Nie lubisz ojczystego języka?

A tutaj znajdziesz wierszyk o tym znienawidzonym "się":

 

Opublikowano

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziekuję Ci za tyle uwagi i przemysleń :) Częściowo wyjasniłam już moje motywy powyżej, a co do "się" - uznałam, że jedno powtórzenie, to jeszcze nie jest za dużo. Poza tym ja chyba jestem bardziej zaprzyjaźniona z "się" niz Ty. Pozdrawiam :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

... to na pewno... :)

Powtórzę, przekaz spodobał mi się, a że nie lubię "się" na początku wersu, no.. nie lubię, nie leży mi,

źle mi się czyta i tak już to we mnie siedzi.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

...ale raczej nie kierowałam się logiką pisząc. Jak zwykle poszłam za wewnetrznym impulsem. Jedynie sformułowanie go sprawiło mi tym razem sporo trudności, co "właczyło mózg". Być może to wyczułeś. Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zgubiliśmy się już dawno, gdzieś w tamtej jesieni. Wiatr poszarpał liście na ścieżce naszej krętej. Nie nam się szukać miły, po świecie szerokim, Nie da się dokończyć miłości tak zaczętej.   Może to ty za mało dałeś mi czułości, może to ja za bardzo bałam się kochania. Wiatr w swym szalonym tańcu obdarł nas z nadziei i porzucił przy drodze samotnych, w łachmanach.   A teraz idziemy przez życie jak żebracy. Co raz każdy z nas prosi o kromkę bliskości. Lecz myśmy się zgubili, mój miły już dawno, już w nas nie odnajdziemy tej samej miłości.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zachód… świetlisty, promieniujący, Szum wody, cichy oddech wszechświata, Pył kamienny spod fal chwytający, Na horyzoncie drewniana chata.   Tuż ona… igła w stogu siana, Obok mnie, z uśmiechem wrażliwym, Siedzi ta, ciemnooka oddana, Cząstka Boska, w eterze żywym.   Blond, kaskadowo opadający, Na zgrabne, niczym anielskie plecy, Wzrok drżący i uspokajający, Przeszywający głębię, kobiecy.   Spinelowe, rozchylone usta, Delikatne, jak chmurka na niebie, Trafiają w kapryszące gusta, Ucałują czule w potrzebie.   Wtulony czuję zapach lotosu, Ciepło jej włosów, okala szyję, Wymieszany z nutą kokosu, Doznaję uniesienia, że żyję.   Patrzy na mnie, przeszywa mi duszę, Wchodzi w ocean niespokojny, Zagłębia się w nim, widzi, że fruszę, Fale wirują, wolne od wojny.   Cichy szept, „O czym myślisz kochany?” „O świecie, planecie bólu i łez. Dobra, miłości, szczęścia zabrany.” „Ciii…” Kładzie mi palec na usta, „Leż…”   Siada okrakiem, patrzy z góry, Dłonią otula serce wrażliwe, „Rozumiem cię, zburzymy te mury, Zerwiemy razem węzy kłamliwe.”   Malachitowe drzewa hulają, Obejmuję rękoma jej talię, Wargi ust się do siebie zbliżają, Ptaki nam ćwierkają, chwalili je.   Widzę łzę z innego wymiaru, W ciemnym zwierciadle do otchłani, „Jesteś znakiem prawdziwego daru, Nieprawdopodobnymi siłami.   Prawdziwą ostoją w chaosie, Wzorcem bytu z Krainy Światła, Cóż bym uczynił sam w mym losie?” Grymas radości, uśmiech mój skradła.   Otula dłońmi twarz pieszczotliwie, Gest miłości na policzku składa, „A więc jestem dla ciebie prawdziwie.” Ramiona me powoli rozkłada.   „Aby cię wspierać, kochać, pomagać, Gdyż ty mój drogi masz tu zadanie, Nie można go zupełnie odkładać, Masz wzniecić to duchowe powstanie.”   Rzeka szlocha lekko, słońce zaszło, Świadomość, że to fikcja dobija, Wszystko z hukiem iluzji zbladło, To niczym sen, myśl o tym zabija.   Gdzie znaleść taką kobiecą duszę? Nim znajdę prędzej się sam uduszę, Która mnie pięknie, w pełni zrozumie, Dostrzeże, do swego życia przyjmie.   Pokocha czule, zaakceptuje, To jak myślę i się zachowuje, Czy będzie mi taka dama dana? Szukanie igły w stogu siana…    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Wielebor

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • planujemy  a chwile one mogą decydować  o życiu   spotkałem ją jego  zauroczyłem się... przechodziłem  na czerwonych światłach  nie zdążyłem ...   chwile one mogą decydować  o życiu    a ja  ja tracę ich tak wiele... bezpowrotnie    5.2025 andrew    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...