Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

/Slam poetyczny/

**********************************

Ciało musiało poczuć skok
do morza bliżej niż dalej
świadomie zostawia aport
i pies do twarzy podbiega 
po śladach butów na plaży

 

Wciąż liże i czując mą kość
szczeka tak do właściciela:
'hauhau ułłł-yłłł -hauhauhowww?'

 

Swoim 'orbem' duszy w oku
miłość tak cielesna morzem
las cały z fal mórz stworzyła
myśli zerem jak harmonią
eter po całościach szklił się; 
z ciał poczęły już człowieka  
istotą w kwadransach kilku  
spoglądając kulą w niego

 

Nowym narodzeniem leżąc!
Martwe oczy plus powieka
w tłum resystutacją swoją 
dały stacją moją — sercom 
obraz sytuacji w myślach
twego dowodu tożsamość
że istnienie jest powodem;
napojem wyskokowym wód 
tkanką mięsną tego ciała
odzież insomnią stworzyła
by przezroczystość ta żyła
nićmi zawieszonej duszy 
dziecka: kanwą jego splotu 

 

Nie jesteś tylko kością krwią! 
Wodą — czajnik wyparował?
Świat oglądaj za mgłą osią 
Geografię map jajnik twój 
iskrzeniem z prąciem umysłu
wskrzesza oczom Wszechświat;
kosmosem zobacz renesans — 
we Włoszech mur Berlina krusz 
i bez granic poczuj miłość
które wypełnią każdy brzeg  
w zakamarkach tożsamością
ciała — duszy — świadomości

 

Serca oddech wciąż na plaży!
Bez karetki — psu — dziewczynce;
jestem wdzięczny oczom palcom:
miejscem gdzie był byt wskazały
kiedy kąpiel on brał w falach  
ze snu budząc lekcje morza 
człowiek wrócił już do ciała 
świadom zakazanych technik
wie — tak Jezus Chrystus wiedział
wiedzę tając z gór indyjskich —
jak mur kruszyć sadów rajskich

Amen!

*********************************************************

 

/wiersz napisałem nad morzem w miejscowości Rockanje;
jest kontynuacją treści z całego cyklu —wstawiłem drugi, bo pierwszy był wprowadzeniem/
 

Opublikowano

@Nefretete

   Mm, Bardzo podoba mi się Twój Wiersz. Pointę - śmiało, tak! - mogę nazwać tyleż Prawdziwą, ileż Znakomitą

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Widocznym jest wpływ Jasnej Strony Mocy na umysł Autora ...

   Serdeczne pozdrowienia. 

 

 

  • 2 tygodnie później...
Opublikowano

@Corleone 11

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dopowiem tylko , że pojedyńcze wiersze to nie są; tworzą cały cykl

i nie przeczę, że mota się świat w puzlach całej układanki-:)
Dzisiaj wstawię coś, co dopełni całość!

/gotowy komentarz z innego portalu/

 

Bardzo się cieszę, że treść się spodobała i zostawiony komentarz pod treścią napawa mnie do dalszego działania w tym kierunku. Chodzi o stan 'Bardo' (pomiędzy), który już opanowałem; szczegóły ze snu ulataniają się wraz z przebudzeniem, co jest normalną rzeczą. Ale, jest ale!

 

Świątecznie pozdrawiam i dziękuję!

 

@Leszczym

Wesołych Świąt życzę  i dziękuję za zainteresowanie.

 

Pozdrawiam was wszystkich!

  • 1 rok później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Natuskaa

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Buch!    Rach!   Ciach!   Maszyna  Czy strach?   I życie ukryte  Za zasłoną świadomości    Bo czas nie ma  Dla nikogo litości    Gdy pędzi za nieznanym 
    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...