Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Bądź

viola arvensis
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
viola arvensis

viola arvensis

Opublikowano
  • Ten utwór został doceniony przez użytkowników.
Opublikowano (edytowane)

Powiedz mi dobre słowo 

choć wiem, że nie zasługuję, 

ty mimo to je wypowiedz

spraw, że się lepiej poczuję.

 

Nakarm mnie życzliwością

bo stoję z boku skulona,

małą łyżeczką mnie nasyć,

wyprostuj moje ramiona.

 

Obejmij mnie swoim uśmiechem 

spójrz na mnie,odłóż smartfona

zobacz jak błyszczą mi oczy,

na tobie będę skupiona.

 

Podaruj mi trochę  uwagi

poświęć okruszki czasu

nie będę się długo naprzykrzać,

nie zrobię ci ambarasu.

 

Chociaż na moment tu zostań

pozwól mi oprzeć swą głowę

posiedzmy razem w milczeniu,

ulotnią się myśli niezdrowe.  

 

Wiem, że to wszystko jest dużo 

lecz przecież to tak niewiele

zatrzymaj się, wspomnij, obejrzyj.

Bądź moim przyjacielem...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez viola arvensis (wyświetl historię edycji)
18
Jacek_Suchowicz

Jacek_Suchowicz

Opublikowano
Opublikowano

być twoim przyjacielem

od dawna o tym marzę

potrzeba tak niewiele

twarz moją przy twej twarzy

 

i może łapka w łapkę

twa zimna ma gorąca

uczuć przywoła garstkę

rozpali żar pożądań

 

ten ogień czasem buchnie

dość często wygasł zda się

a przyjaźń kwitnie cudnie

wiosennym pachnąc lasem

:)

1
GrumpyElf

GrumpyElf

Opublikowano
Opublikowano

@viola arvensis "Powiedz mi dobre słowo choć wiem, że nie zasługuję" - to mnie zatrzymało żeby przeczytać do końca, bo jak to tak można nie zasługiwać na dobre słowo :( No jak to tak? Całe szczęście potem było już tylko cieplej. Miła treść i prawdziwa, z takim otwarciem na drugiego człowieka dużo łatwiej o przyjaciela. 

1
  • 2 tygodnie później...
Wędrowiec.1984

Wędrowiec.1984

Opublikowano
Opublikowano

@viola arvensis Zastanawiam się, jak to jest mieć przyjaciela, lub przyjaciółkę. Nigdy nie potrzebowałem przyjaźni, oprócz tej, która pojawia się w relacji miłości, no ale miłość to coś więcej niż przyjaźń, więc przyjaźń jest podzbiorem miłości. Strasznie to skomplikowane.

 

Przyjaźń to uczucie, którego nigdy nie rozumiałem, ale sądząc po treści wiersza, również jest bardzo angażujące. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena spoko, smacznego:)
    • Migrena
      Upojony jesienią

      Przez Migrena · Opublikowano

      @violetta daj spokój. nikogo nie szukam :)   też pójdę do restauracji. zjem stek z borowikami !
    • Berenika97
      Lepiej nr 2

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym „To taka płynna medytacja!" Podobno najlepsze pomysły przychodzą gdzieś między drugim a trzecim piwem. Przed drugim - za mało odwagi. Po trzecim - za dużo pewności siebie i literówek. Poza tym to fakt - Hemingway pisał po whisky, Bukowski po wódce, więc dwa piwa to właściwie dieta pisarska! A ta agresja nad tekstem... znam to. Siedzisz, męczysz każde słowo, poprawiasz, wykreślasz, znowu wstawiasz, aż w końcu tekst się poddaje i umiera ze znużenia. A ty z nim. Pozdrawiam.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         
    • violetta
      Upojony jesienią

      Przez violetta · Opublikowano

      @Migrena no niestety nie robię:) musisz sobie poszukać kogoś lepszego:)
    • Simon Tracy
      Zator

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Mój licznik żyć się wyczerpał. Musiałbym płacić słone sumy pieniędzy, by go nie tyle zregenerować co wzbudzić  w nim nikły płomyk nadziei. A fatum tylko na to czeka. By go stłumić w popiele. Spalić wszystkie próby wyjścia już na starcie. Zresztą musiałbym stanąć w prawdzie. Obnażony i przegrany. Bez pewności w głosie. Siląc się na spokój. Snuć opowieści jak z najgorszego koszmaru. Dla uszu, które są nieczułe na ból jednostki. Zagubionej wśród labiryntu świata,  którego nie sposób rozgryźć,  będąc dzieckiem gotyckiej nocy, dekadenckiej, alkoholowo-lekowej samotni. Być nie duszą, nie ciałem  a tchnieniem jedynie grozy. Mroźnym powiewem, wśród wilgnych i ciemnych korytarzy domów. Porzuconych i kalekich już od upływu wieków.     O północy opuszczam bar  i chwiejnym krokiem idę przez środek ulicy, pustej już i grobowo wręcz cichej,  jak me serce. Bez emocji, których okazywać mi nie przystoi. Ruszam ku stalowej konstrukcji mostu. Na jego wąskiej barierce nie muszę stawać  ani w prawdzie ani w kłamstwie. Przeciw sobie i bliźnim. Nie ma tu uszu, które nie potrafią zrozumieć, ani oczu które nie potrafią przestać oceniać. Jest tylko wezbrany nurt, zimnej jak trup. Zimowej rzeki. Niosącej w wirach kamyki i gałęzie  ku zatraceniu. Zapomniałbym w tej ostatniej minucie. Rozpiąłem gruby, wełniany, czarny płaszcz. Z malutkiej wewnętrznej kieszeni na piersi, wyjąłem nieduży skórzany portfel. Gotówkę i monety posłałem w nurt. Tak jakbym wrzucał drobne do fontanny. Nie muszę myśleć nad życzeniem. Ono się właśnie spełnia. Życzenie śmierci.      Drżącymi z zimna nie strachu palcami. Wyjąłem małe zawiniątko. Twoje zdjęcie. Urzekająco doskonałe. Jak portrety, które wyszły  spod Twej uświęconej, anielskiej dłoni. Zatknąłem zdjęcie w szparze jednej ze śrub. Nie umiałbym skoczyć z Tobą. Najpierw rano odnajdą tylko to zdjęcie  a może nie zwrócą uwagi. Przechodnie, kierowcy.  Ci wszyscy głupcy. Ślepcy. Nie skojarzą. Dopóki rzeka nie wyrzuci  wzdętego od rozkładu ciała. Gdzieś w gnilne, przybite do ziemi mokrym śniegiem szuwary. Lub zatrzyma się w lodowym zatorze,  pod konstrukcją kolejnego z mostów. Twarzą ku toni.     Może i Ty nieraz do tego czasu  jadąc tramwajem z uczelni  przez tłoczny most Anichkova. Tęsknym, zmęczonym wzrokiem,  spojrzysz w dół ku rzece. I wspomnisz czule tego przeklętego poetę, który nie zabiegał w życiu o nic  ponad Twe względy. Do diabła z rozsądkiem. Chciałabym wrócić do dni dawnych  i znów kochać i wybrać sercem. Pomyślisz, ostatni raz posyłając mu wdzięczny i ciepły uśmiech. Wtem trup z trudem drgnął i oparł się o krę. Nurt i wolne, ciężkie bryły wokół  obróciły go ku jezdni. Uniósł z wolna rękę  i machał aż czerwone cielsko tramwaju  nie zniknęło mu z oczu, skręcając ku kamienicom  na Newskim Prospekcie.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...