Bo tak

[Arsis]

Wiesz, tak mi jakoś. Za oknem deszcz stuka o blaszane parapety. Za oknem szumiący wiatr.

 

Kwiaty w wazonie, miłe dla oka barwy. Na stole okruchy chleba raniące do krwi.

 

Rozsypane resztki,

porzucone

wspomnienia.

 

Krawędź filiżanki nosi ślad twoich ust, z której piłaś jeszcze kawę o poranku.

 

Smutno mi, bo ty… Bo widzę cię teraz zamkniętą w krysztale ciszy,

wśród chłodnych płaszczyzn wilgotnych ścian. Wilgotnych od łez, od samotnych, pustych

nocy…

 

Gdzieś

tam,

daleko.

 

Gdzieś tam…

 

Bo ty.  Ty… Ty…

 

Kocham cię.

 

Ale chyba już o tym wiesz. Wiesz, prawda?

 

Jedyna,

moja.

 

Kocham cię, bo tak,

bo tak właśnie jest.

 

Chodź. Przeniesiemy się w czasie,

w głęboką otchłań nieistnienia.

I będziemy tak. Będziemy zawsze.

 

Powiedz

mi…

Wiem.

 

Widzę w twoich oczach

blask,

ten oto blask.

 

Ten blask, co jest jedyny taki.

Ten właśnie blask…

Nie musisz mi nawet nic mówić. Ja, wiem…

 

Ja,

wiem.

Ja,

wiem.

 

… wiem…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-25)

 

 

 

[slow]

@Arsis Nawet Twoja czcionka rozmazuje się po każdym przeczytanym wersie i unosi się w powietrzu niczym swobodnie wypowiedziane słowa pełne uczucia ;) Pozdrawiam :)

[violetta]

U ciebie ciągle to samo, do znudzenia.

[Arsis]

@violetta komuś się, widzę, nudzi. a nudź się, nudź...