-
Ostatnio w Warsztacie
-
obywatel 1 600
@m1234 Zastanawia mnie zawsze czy ten odo którego zaczyna się temat powinien wypowiedzieć się ostatni, niby tak wypada by nie urągać konwenansom.
Z drugiej jednak strony, której to ciężko pojąć lub chce dać popis niepotrzebnego oratorstwa - nie czuję potrzeby, pomimo to Pozdrawiam. raz jeszcze
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 47 odpowiedzi
- 1 172 wyświetleń
-
- 35 odpowiedzi
- 520 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 571 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 713 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 507 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Mikołaj Szklanecki · Opublikowano
rakiety parkiety czarne bukiety czarne dłonie czerwone skronie huczące bronie druzgocące słonie uciekają ludzie w tłumach w nudzie w okropnym trudzie kaszlą ślepi żółci patrzą budzimy się w zniszczonym namiocie wrzaski łaski czerwonych laski pałki biją biją biją bolą czynią uciekają wiją się na ulicy równi próżni brudni boże my, zboże zebrane na twoim dworze zamknięci zaklęci spętani wyklęci boże twoje rakiety ryją przestworze -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@Tectosmith Dziękuję Ci za ten komentarz - bardzo doceniam Twoją szczerość. Cieszę się, że mimo że patrzysz na to z boku, forma i metafora do Ciebie przemówiły. To właśnie jest piękne w poezji - że możemy rozpoznać w niej coś prawdziwego, nawet jeśli to nie jest nasze własne doświadczenie. Że metafora działa, nawet gdy nie do końca jest nasza. Pozdrawiam Cię serdecznie! -
Przez Tectosmith · Opublikowano
@tie-breakPuenta jest bardzo mocna — ta zimna noc i „obgryzanie do kości” zostaje w pamięci. Patrzę na ten wiersz bardziej z dystansu, ale doceniam obrazowość i siłę języka. Pozdrawiam serdecznie. -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@lena2_ Odwróciłaś perspektywę – to nie my potrzebujemy jutra, ale jutro potrzebuje naszej nadziei, żeby się ustabilizować. Świetna puenta - dopiero gdy nadzieja zawodzi, rozumiemy, jak bardzo na niej polegaliśmy. To uniwersalne doświadczenie. Świetny! -
Przez Berenika97 · Opublikowano
@tie-break Pięknie dotknęłaś tej przepaści między żywą pamięcią o kimś a jego fizyczną nieobecnością. To, jak opisujesz "rozproszenie znaków", które można "swobodnie zbierać i układać po swojemu", to trafna metafora tego, jak pamięć zmienia się w opowieść, którą sami sobie układamy.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się