Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

      Morze biało-czerwonych flag...

Urzekające pięknem tajemniczych fal,

Rozpryskujących się na zabytkowych kamienic klifach,

Tego jednego szczególnego dnia…

W dwóch świętych barwach jedynie się mieniące,

Bieli przeczystej i czerwieni skrzącej,

Tysięcy flag powiewających dumnie,

I namalowanych na policzkach okraszonych rumieńcem…

 

Kiedy dnia tego ostry chłód jesienny,

Perli skrzącym rumieńcem policzki dzieci,

Które przybyły z rodzicami na marsz coroczny,

Dla swej umiłowanej dziecięcym sercem Ojczyzny,

Ich rumiane twarze dziecięce,

Dla flag biało-czerwonych pozłacanym są drzewcem,

Choć na policzkach namalowanych jedynie pędzelkiem,

Na sercach wykutych pamiętnych przeżyć rylcem…

 

Morze biało-czerwonych flag...

Niczym włosy księżniczki Waleski rozpuszczone przez wiatr,

Niczym blask zaklęty w spojrzeniu króla Bolesława,

Odbitym na ostrzu prastarego Szczerbca…

Niczym wyłaniające się z wiru pradziejów,

Płynące niespiesznie dzieje dynastii Piastów,

W rozgałęzieniach licznych strumyków,

Będących odnogami jednego Piasta rodu…

 

Niczym prastare rzeki rwące,

Padające niespiesznie w morze spienione,

By otulone jego ogromem,

Odrodzić się na nowo w morskich fal pędzie,

Tak przesławnego rodu Piastów dzieje,

Porwane wielkiej historii pędem,

Zatonęły w głębinach wieków unieśmiertelnione kronikarzy piórem,

By odrodzić się w milionów Polaków patriotyzmie…

 

Morze biało-czerwonych flag…

Ten nasz bezcenny duchowy skarb,

Cenniejszy od srebra czy złota,

Cenniejszy od blasku zatopionego w najkosztowniejszych klejnotach…

Wykuty z bezcennego kruszcu,

Dumnych Polaków szczerego patriotyzmu,

Dnia tego wydobywanego z głębin serc milionów,

Rzewnymi emocjami miast żelaznych kilofów...

 

Skarb którego nie można złożyć w ofierze,

Przed wyobrażającym demona pogańskim posągiem,

Ni spopielić na wieki w całopalnej żertwie,

By nie pozostał najmniejszy ślad wspomnień…

Taki, którego nam wykraść nie można,

Przetopić, zastawić ni sprzedać,

Ni u trzęsącego połową świata biznesowego magnata,

Ni u starego zawistnego pasera…

 

Morze biało-czerwonych flag…

Niczym namalowany ręką mistrza przepiękny obraz,

Budzący zachwyt w całego świata muzeach,

Zazdrość w zawistnych paserów spojrzeniach,

Którego płótna mrocznych czasów upiory,

Nie zdołały rozszarpać swymi piekielnymi szponami,

Ciągnących się latami zaborów krwawych,

I zmieniających się okupantów niezliczonych represji…

 

Na którym odmalowano nasze narodowe traumy,

I kolejnych pokoleń heroizmu akty,

Przeplatając ponure, mroczne barwy,

Złotej farby wymownie dostrzegalnymi smużkami,

Symbolizującymi licznych bohaterów poświęcenie,

Zatopione w naszej Ojczyzny przeszłości bolesnej,

Niczym w najszlachetniejszej mirry bogato zdobionej karafce,

Wirujące w tajemniczym tańcu płatki złote…

 

 

Nie mogąc osobiście uczestniczyć w wielkim Marszu Niepodległości w Warszawie, choć tym skromnym patriotycznym wierszem mojego autorstwa chciałbym połączyć się duchowo z wszystkimi jego Szanownymi uczestnikami...

Edytowane przez Kamil Olszówka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

Kamilu.. zauważyłam, że Polska jest bardzo ważna dla Ciebie, co oddajesz w swoich próbkach pisarskich.  Czasami Cię czytam... dla mnie, bez urazy... za długie są Twoje propozycje,

tym bardziej, że wymagałyby dopracowania, żeby być pięknym patriotycznym wierszem.

Dodam jednak, że gdy czytam ten tutaj, moje serducho najzwyczajniej 'cieszy się',

że są młodzi ludzie, którzy tak postrzegają swój Kraj - Ojczyznę.

Życzę nam wszystkim, naprawdę wolnej Polski.

 

 

 

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Kamil Olszówka

   Zgadzam się z Natą, że niedociągnięcia należy poprawiać - także w powyższym wierszu. Na przykład usunąć akapit w pierwszej zwrotce, skoro w kolejnych go nie wprowadziłeś. Lub zacząć wielką literą nazwę koronacyjnego miecza królów polskich. 

   Miło mi było przeczytać Twój następny wiersz

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   Serdeczne pozdrowienia.

Opublikowano

@Nata_Kruk @Nata_Kruk Najserdeczniej Dziękuję... Niestety mam problem z pisaniem krótkich wierszy... Wbrew pozorom o wiele łatwiej jest mi pisać wiersze długie niż krótkie...
Polecam także łaskawej uwadze mój tekst zatytułowany ,,Patriotyzm zaklęty w tysiącach szabel".

@Corleone 11 Stokrotnie dziękuję Ci za to że zwróciłeś mi uwagę na tą literówkę!

Polecam także łaskawej uwadze mój tekst zatytułowany ,,Patriotyzm zaklęty w tysiącach szabel".

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Maciek.J Łyna Dopiszę- myślę że nie przetrwa, bo nawet historii nie znają jej mieszkańcy- jak powielane stereotypy. To smutne, ale tak sądzę
    • @Berenika97 Przeczytałam z wielkim zainteresowaniem. Twoje opowiadanie „Dwa światy” ma w sobie coś z cichego pomostu między przeszłością a teraźniejszością - prowadzonego mądrą ręką nauczycielki historii, ale też sercem osoby wrażliwej. Widać w nim nie tylko Twoją wiedzę, ale i intuicję. Pięknie uchwyciłaś moment, w którym prywatne spotyka się z historycznym. Bardzo podoba mi się zabieg dwóch perspektyw: Moniki i Wolfganga. To dwa spojrzenia nie tylko z różnych krajów, ale też z różnych emocji. Ona - nieco zakompleksiona, ale otwarta, z własnym dziedzictwem wojennym. On - wycofany, trochę zaskoczony Polską, ale niesie swoje rodzinne brzemię i widać, że to nie jest dla niego wycieczka turystyczna, tylko wewnętrzna podróż. Piękne jest też to, że ich spotkanie nie jest ani banalnym „romansem”, ani naiwną próbą pojednania - tylko delikatnym zetknięciem dwóch światów, które nie znają się do końca, ale już nie są sobie obce. Dialogi są bardzo naturalne, a opisy sytuacyjne i psychologiczne, subtelne. Czuć w nich tło historii, ale nie są nim przytłoczone. To ogromna zaleta. Wielkie brawa, czekam na kolejną część. I bardzo dziękuję Ci za tę opowieść.
    • Wzruszające strofy i Warmii, której dzisiaj takiej już nie ma.Ale dzięki twojej Poezji przetrwa i oby tak się stało . @Maciek.J Wzruszające strofy i Warmii, której dzisiaj takiej już nie ma.Ale dzięki twojej Poezji przetrwa i oby tak się stało . Czy ten piękny obraz w twoim awatarze to Łyna czy Limajno ?
    • Kupują (modele) szkieletów ludzkich.  
    • @janofor bardzo ciekawie piszesz, wiersz ma w sobie tajemnicę, melancholię i żal. może dla tego Anioła jest jeszcze nadzieja?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...