okien – nicy

[Michał Ziemiak]

trzęsawiska kamienic
w efekcie popołudniowego domina
krzywizny słońc odbitych

cymes chłodnych izb
pozwala okien – nikom
uwidaczniać ich skondensowane twarze

moja poza wyuczona
futerał na geometrycznie sztywne
lata – wrosłam tu chyba ad hoc
przecież nie czekam na chłopa
wracającego z kopalni

msza w pojedynkę
pomimo jej kroków na drugim planie
w kapciach godzin uwiłem gniazdo
kieliszki pełne – parapet – surogat stołu
wspólnego

okien – nicy rzadko zmieniają miny
homeostaza płaskorzeźby
frasobliwe trwanie na posterunku
bez pytań

[Michał Ziemiak]

...czyli rozmyślania spacerowe...

[Jay Jay Kapuściński]

widzę, że ciekawy spacer był ;)
bardzo mi się podoba Twój wiersz, ulubionych fragmentów wykrajał nie będę, bo są nimi wszystkie.

pozdr.

[Michał Ziemiak]

Dzięki za komenty - ogólnie wiersz furory nie zrobił... ;-)
POZDRAWIAM!

[Pansy]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

po latach nie pamięta się ogólnie, ale w szczególności [nie wszystko wygląda na takie jakie być się wydaje]
pozdrawiam ciepło!