Emily Jane Brontë - Światło, letnie światło księżyca (Moonlight, Summer Moonlight)

[Andrzej P. Zajączkowski]

To światło, letnie światło księżyca, 

Tak miękkie, ciche, pogodne;

Północy czas wzniosłością nasyca

Tchnie wszędzie myśli łagodne,

 

Najbardziej tam gdzie drzewa wznoszą

W górę przewiewną koronę,

Lub nad ziemią konary unoszą

Dając przed niebem ochronę.

 

I tam w tych naturalnych altanach

Prześliczna postać spoczywa;

Zielona trawa rozfalowana

Czule jej głowę opływa.

 

Emilia tym razem nie o śmierci, nie o Bogu, nie o filozofii. Można? Można! Chociaż... dlaczego postać leży w trawie w środku nocy...?  

I Emily:

 

Tis moonlight, summer moonlight,

All soft and still and fair;

The solemn hour of midnight

Breathes sweet thoughts everywhere,

 

But most where trees are sending

Their breezy boughs on high,

Or stooping low are lending

A shelter from the sky.

 

And there in those wild bowers

A lovely form is laid;

Green grass and dew-steeped flowers

Wave gently round her head.

[violetta]

Lepsze tłumaczenie Google, u Ciebie końcówka zmieniła zupełnie myśli. Piękna, letnia chwila o północy. Musiało być bardzo duszno w dzień, a nocy było rześkie powietrze, a drzewa dają wytchnienie, no ta piękna trawa na randkę.

 

 

 

To światło księżyca, letnie światło księżyca,
Wszystko miękkie, spokojne i jasne;
Uroczysta godzina północy
Tchnie wszędzie słodkie myśli,
 
Ale większość tam, gdzie wysyłają drzewa
Ich przewiewne konary na wysokościach,
Lub pochylając się nisko pożyczają
Schronienie przed niebem.
 
I tam, w tych dzikich altankach
Ułożona jest piękna forma;
Zielona trawa i kwiaty przesiąknięte rosą
Pomachaj delikatnie wokół jej głowy.