Urojenie znużonej

[wiewiur]

Jestem zmęczona dniem i nocą
Myśli czarne nocą łopocą
Nie mogą odejść

 

Małe marzenie po myślach się tłucze
Z wielką łatwością na pamięć nauczę 
Nim słońce zdąży wzejść

 

Mała tęsknota za czymś niewielkim
W sercu ukryta w skarbie maleńkim
Głęboko głęboko w toni

 

Lecz dnia pewnego wyrwie się z wrzaskiem
Powyje, powarczy - i z wielkim trzaskiem-
Leży cierpliwie na dłoni. 

 

[Rafael Marius]

@wiewiur

Jak mówią serce na dłoni.

Czego każdemu życzę.

[Korniey]

Bardzo fajna konstrukcja, pięknie płynie.

[duszka]

@wiewiur To "małe marzenie" i "mała tęsknota" to cząstka rzeczywistości w nas - czekająca na odkrycie. Kojarzy mi się dlatego z nadzieją. Dla mnie nadzieja jest czymś realnym, choć jeszcze nie spełnionym. Wzruszający wiersz. pięknie łączący formę z treścią. Pozdrawiam :)

[Leszczym]

@wiewiur Tutaj poruszyłaś ciekawy problem psychologiczny, który mnie od dłuższego czasu zastanawia, a mianowicie czy urojenie może mieć źródło w zmęczeniu ?

[wiewiur]

Ojej, nie spodziewałam się takiego odzewu, dziękuję @Rafael Marius, @Korniey, @duszka, @poranki za docenienie utworu ;)

@Leszczym myślę, że zdecydowanie tak, zwłaszcza jak się jest na nogach od kilkudziesięciu godzin (sam wiersz pisałam po nieprzespanej nocy hehe)