Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pewność


Rekomendowane odpowiedzi

Niegdyś sądzono że
wiedza jest pewna
później że jeśli nie pewna
to może prawdopodobna
dziś żadna z tych opcji
nie wytrzymuje krytyki

słowa wloką się niemrawo
prosząc o wybaczenie
skazańcy cierpią w komnatach
oczekując na zmiane koniunktury

Platonie czy przypominasz sobie
nasze długie spacery po Gaju
twierdziłeś że anamneza to odpowiedź
dlaczego kłamałeś
podręczniki mówią inaczej
kto ma zatem racje

czy dążenie do pewności
to tylko igraszka
wymóg kultury

na płacz się wzbiera
melancholia rozpruwa flaki
tkanki wychodzą z siebie

powiedzcie mi zatem
dlaczego punktu Archimedesa
choć nie sposób odnaleźć
to nadal wierzymy
w niemożliwe


Wiersz przeniesiony do działu Poezja - Forum dla początkujących poetów.

MODERATOR

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

pierwsza sterofa to coś a la esej
typowe dla ucznia szkoły średniej " niegdyś "
ażeby to wykazać się "pięknem" i niebalnalnością jezyką (o zgrozo)

generalnie odbieram ten test jako wycinki z pamiętnika, może blogu
niekoniecznie jako wiersz a juz na pewno nie jako dobry.
Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Re; Daniel Piszczyk

Nie wiem czy do końca zdajesz sobie sprawę z tego co piszesz, ale załóżmy, że tak mniemasz.
Po pierwsze w wierszu staram się zrozumiec skąd bierze się w człowieku dązenie do wiedzy pewnej ( greckie epieteme jako przeciwieństwo doxa). Otóż do XX wieku justyfikacjoniści, sądzili, że episteme jest możliwa. Gmachy runeły wraz z Logiką odkrycia naukowego - Poppera.

Po drugie być może nie potrafisz sie wznieśc ponad krytykę formalną. Jesli się myle to postaraj się odnaleźć w teksie kilka fundamentalnych problemów dla naszej cywilizacji.

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Oczywiscie, ze nie potrzebuje " tylko" zachwytów. Zgadzam się z Panami, że Towarzystwo wzajemnej adoracji powinno być prześladowane. Nie uważam, ze wiersz jest rewelacyjny, tylko chodziło mi w tym wypadku o problem jaki stawia. Ok dziekuje za krytyke im więcej tym lepszy rozwój, mozliwośc poprawienia błędów.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Wiersz hermetyczny i przegadany. Temat nie jest ważny, ale uczucia które wiążesz z tym tematem. Kiedyś pewien językoznawca stwierdził, że kocha poezję...ale swoją, czyli paradygmaty fleksyjne i inne ciekawostki. Nie należy mieszać dyskursu naukowego z poezją.
Dostaniesz za to po zębach od filozofów i poetów jednocześnie.
Jest to faktycznie połamany wersami esej.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Za oknem szerokim jak wszechświat brodata twarz jakiegoś mędrca. Gdzieś tam, pośród liści drzew. W migocie słońca. W blasku, co kładzie się na podłogowej klepce prostokątami światła...   Niesie się w przestrzeni (niesie się poprzez przestrzeń) świergot ptaków. Twarz mędrca. Jego oczy... Wzrok opuszczony, jakby w zadumie. W tych oto obszarach. W myślach niedostępnych. W mgłach płynących nisko nad płaszczyznami zrudziałych pól.   Czy ty mnie w ogóle słuchasz?   W ekranie telewizora padający śnieg. Milczący szum mżących pikseli, który trwa. I który trwa. Zamykam oczy. Otwieram. Mrugam sennie. Mrużę. Zaciskam szczypiące powieki… Jakaś kobieta z długimi rzęsami stoi tam, na brzegu delty. Stoi w słomkowym kapeluszu z długą, powiewającą wstążką. Błękitną… Trzyma w dłoni skręconą muszlę, przykłada do ucha. Uszła z niej dawno wrąca kipiel spienionych fal. Morza uderzającego o skały. To jak drżący w słońcu miraż, co się materializuje tylko na chwilę. I kroczy swobodnie po ścieżkach szumiącej ciszy. W oddechach. W łopotach żaglowych płócien, jakże odległych. I nieuchwytnych… Skąd ta nagła zmiana obrazu? To jak oglądanie starych fotografii, które wysypują się z szafki jedna po drugiej, albo spadają na podłogę ze stołu po nagłym przesunięciu dłonią. W tej oto chwili słabości i lęku. W napadzie straszliwego zniekształcenia twarzy, która odbija się w ściance szklanej butelki. Na niej etykieta: Piękny mężczyzna w kapitańskiej czapce. Stojący tyłem i zerkający zalotnie z boku. A więc przesypują się w dłoniach drżących od mroku bezkresnej nocy. Te fotografie. Te pozostałości nieistniejącego od dawna czasu. Od zimna. Od chłodu samotności. Mimo powietrza pełnego słonecznych migotów i szeptów, które trwają jednocześnie w jakiejś niezbadanej korelacji zdarzeń. Które istnieją w sobie, a jednak odrębnie.   Wiesz, ja tutaj byłem. Ja. Albo nie-ja. Jestem. Nie ma mnie. Albo znowu nie ma… Wodzę palcem po czarno-białej powierzchni, po spękanej emulsji, która jakimś cudem wymiguje się nadal żarłocznej nicości. Rozpędzonej entropii wszechświata… Zdmuchuję kurz i pajęczyny, kiedy podchodzę do przedmiotów zastygłych w odlewie. W żółtawym świetle, co pada pod kątem z kinkietu -- twarze, popiersia… Wyrzeźbione dłonie w różnych gestykulacjach i wariantach uchwyceń. Nieskończone dzieła mistrza o niezrównanym kunszcie. Porozrzucane wokół dłuta. Resztki gruzu, okruchy. Biały pył modelarskiego gipsu... Na podłodze stosy gazet. Na lastrykowych parapetach. Na półkach regałów. Na krzesłach… Na nich, pomiędzy świecami, pomiędzy wypalonymi kikutami stopionej stearyny -- blaszane puszki. W zakrzepłej na kamień chemicznej treści lakierów powykrzywiany las wystających rękojeści zatopionych na zawsze pędzli, wałków, mieszadeł… I wszystko w pajęczynach. W falującej woalce pajęczyn. W zwietrzałej woni…   Tutaj już od dawna nikogo nie ma. I tak naprawdę nikogo nie było. Wtedy. I teraz. I nigdy… Siedzę na podłodze pośród stert niczego. I oglądam. Podziwiam wszystko pod różnymi kątami, ćwicząc przy tym zamykanie i otwieranie swędzących powiek. Pełzam w szumiącej, piskliwej ciszy. W gorączce. Kiedy nachylam się, prostuję. Kiedy przywieram swoje spierzchnięte wargi do warg gipsowej rzeźby... -- w jej oczach dostrzegam jedynie obojętne bielmo martwego kamienia.   Jesteś tu jeszcze?   Mówię coś niewyraźnie, szepczę… Otaczają mnie jakieś niezrozumiałe słowa. Wyrwane z kontekstu frazy. Coś o miłości i euklidesowej geometrii. Figury geometryczne na ścianach, podłodze… -- na wszystkim…   Nade mną spirale galaktyk niewzruszonego wszechświata…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-01-15)    
    • to liściki do żywych punkty świetlne potłuczone szkło wyrzucone ryby niedopałki odciśnięte usta są jak otwarte złamania i skrzepy oderwane od krawędzi dlatego mogę napisać: mój pies biega w strugach deszczu a ja rozglądam się za forsą sprzedam całkiem tanio trochę wierszy w dowolnym stylu niektóre nawet rymowane                      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @zuzajI nawet w ciemności doły omijam. - Tak mi się zrymowało. Wiersz podoba mi się, więc pozdrawiam z upodopaniem i serdecznie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @StraconyPorusza myślenie. Pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Duch7milleniumPłachta nocnego nieba gwiazdami uścielona, to widok dech w piersiach zapierający, a księżyc patrzy z góry, być może z dołu, na błękitną planetę, która oceanami pokryta, podobna do potopu co niegdyś zagościł w jej strony, nadzieję kryje w pozostałych jeszcze lądach, a dusze w błyszczących sandałach spacerują beztrosko po firmamencie i nie szukają drogi powrotnej, są tam u siebie. Duch(u)7millenium, wiersz Twój nie siądzie na ławie oskarżonych - żartuje w tym momencie, lecz zasługuje na wiele razów pochwał i uśmiechów, odważnie stworzony niech idzie w świata cztery strony. Pozdrawiam serdecznie! 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...