A miłość?

[Arsis]

Powiedz mi cokolwiek, proszę. Powiedz mi w sekrecie, aby nie usłyszał świat.  Powiedz mi,

mówiąc raz jeszcze.

Za dnia, w nocy, w sennym pół-widzeniu…

 

Słyszę szept. Nie!

 

To za oknem wiatr rozgarnia liście i mży niespokojny deszcz.

Kropliste perły spadają na czoło, na rzęsy. Na twarz. Zatajają się w źrenicy oka.

 

Wypływają łzą.

 

*

 

Stoję w cieniu drzewa. Jeden krok… —

i tonę w księżycowym blasku.

 

Księżyc i ja, posrebrzony sam w sobie.

I ty, gdzieś pomiędzy, majacząca w oddaleniu.

 

Przeszywa ciebie jakiś nikły blask płynący z wnętrza.

Z głębokich pokładów przeszłego czasu, z mgielnych niedoistnień.

 

*

 

Powiedz mi…

Powiedz.

 

Milczysz…

 

Więc, ja powiem. I powiem znów. I powiem to, co mógłbym powiedzieć, gdybym…

 

Kochasz

mnie?

Ja, kocham.

 

Spójrz, trzymam w dłoni

zwiędniętą już różę.

 

Chciałem ci ją dać,

ale nie pozwolił na to ten,

co pisze dzieje na kartach prześwietnych foliałów.

 

Ten, co decyduje.

 

Wiesz, On —

chyba

nie chce.

 

Czemu?

Nie wiem.

 

Niedosłyszę Jego słów. Ale słyszę, jak chodzi

w tę i z powrotem

na poddaszu opuszczonego domu.

 

Nade mną.

 

Słyszę skrzypienia stropowych desek w pyle

sypiącego się na twarz tynku.

 

I słyszę —

jak

utyka.

 

(podobnie utykał mój nieżywy ojciec, który rozpadł się już dawno w proch)

 

Stoję na środku pustego pokoju,

rozłożywszy szeroko ramiona

w mdławej poświacie wiszącej lampy.

 

I wpatruję się w sufit pełen kunsztownych zacieków, plam.

 

W ten gąszcz żeliwnych rur,

co rozchodzi się po ścianie na kształt zbutwiałych gałęzi w powiewie zakurzonych, pajęczych

płacht…

 

W tę plątaninę pełną

bulgoczących westchnień.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2023-08-20)

 

 

 

[Wiesław J.K.]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

@ArsisMiłość i milczenie...

Pozdrawiam