Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Milion ostrych noży wbitych w Twoje serce

Poezja to życie
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Poezja to życie

Poezja to życie

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Tyle niepotrzebnych słów

A bolą jak milion ostrych noży

Wbitych w Twoje serce

 

Więc pozwól mi

Naprawić wszystkie błędy

 

A znowu zaświeci

Dla nas słońce

 

I nie będzie już bólu ani łez

Ani krwawiących ran

 

Bo gdy jestem przy Tobie

To czuję ten bliskości stan

 

I razem z Tobą odkrywam

Naszą przyjaźń na nowo

 

I przepraszam Cię tak bardzo

Za każde moje nieszczere słowo!

 

Edytowane przez Dragaz (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ewelina
      ***

      Przez Ewelina · Opublikowano

      @Leszczym ależ bardzo krótki :)   
    • Migrena
      Człowiek

      Przez Migrena · Opublikowano

      A potem coś - ktoś - otworzył oczy w miejscu, gdzie czas jeszcze nie odważył się narodzić, i ciemność cofnęła się o milimetr, jak skóra, która czuje dotyk po raz pierwszy. Świadomość przyszła jak pęknięcie w nieskończoności : za ciasna, by pomieścić wieczność, za krucha, by unieść własne zdumienie. Człowiek. Z gliny, która pamięta palce - i z oddechu, który nie pamięta początku. Niedorobiony anioł, a jednak zarysowany precyzyjniej niż figura w tajnym równaniu. Patrzy w niebo i widzi zwierciadło, bo jego oczy nie wiedzą jeszcze, kto je uczy patrzenia. Czas przetacza go po świecie jak drobny pył, lecz w tym pyle drzemie rysunek - linia, której nie wymyślił przypadek. Architektura dłoni, które nigdy nie potrafią tworzyć nicości. Gesty wracają, myśli krążą jak ptaki, którym odebrano pół nieba. Słowa rozbrzmiewają w człowieku jak echo w świątyni, która dopiero czeka na pierwszego pielgrzyma. Światło go nie dźwiga. Ciemność go nie posiada. A Bóg milczy - nie z nieobecności, lecz z miłości większej od odpowiedzi. Jego cisza jest przestrzenią, w której człowiek ma nauczyć się budzić. Bo człowiek trwa - jak kamień, który pamięta dotyk rzeźbiarza bardziej niż własny kształt. Oddycha, bo dech został mu dany. Kocha, bo serce jest konstrukcją zbyt piękną, by mogło powstać z próżni. Pisze, bo w każdej literze szuka alfabetu, którym został stworzony. A jednak głęboko, w tej maszynie z bólu i światła, coś zaiskrza. Nie bunt nicości, lecz bunt dziecka, które zgubiło drogę do domu i wciąż nosi w kieszeni klucz - choć zapomniało, gdzie są drzwi. To nie przypadek wypowiada w nim „jestem”. To stworzenie - obdarzone wolnością tak ogromną, że może zakwestionować własne pochodzenie. I gdy absurd unosi głowę i śmieje się światu w twarz, a człowiekowi drży ręka - w tym drżeniu, w tym śmiechu, słychać echo dłoni, które ulepiły go z chaosu jak z mokrej gliny. Człowiek. Krucha konstrukcja. Boski szkic. Dziecko zgubione w świecie zbyt szerokim dla jednego serca, a jednak -  pod skórą nosi odcisk palca Stwórcy.        
    • violetta
      Razem

      Przez violetta · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar tak, dodaję uroku:)
    • Waldemar_Talar_Talar
      Ale żeś upierdliwy człek

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @violetta - uśmiechem dziękuje -  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Razem

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      Witaj - miły wierszyk - te różowe niebo dodało uroku -                                                                                              Pzdr.serdecznie.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...