Wycie do księżyca

[Marcin Sztelak]

Po północy,

taki zwyczaj nawet jeśli nów,

a oddech szkli się na mrozie:

auuu, auuu, auuu.

I wciąż od nowa.

 

Zew,

nadremny, nikt nie odpowiada,

mrok milczy.

Znacząco.

 

Nawet ostatni, conocny

przechodzień znikł za horyzontem

zdarzeń.

Ewentualnie w niezabliźnionej ranie

którejś tam klatki schodowej.

 

Wszystko na nic,

nikt nie wycedzi choćby słowa,

zdmuchnięte światła

niewyznaczają drogi.

 

Artysta usidlony spuszcza głowę,

schodzi z posterunku.

Nie pozostało nic innego

jak żałośnie:

auuu, auuu, auuu.

Edytowane 1 Sierpnia 2023 przez Marcin Sztelak (wyświetl historię edycji)