Zgłoś

meandruję we fioletowych opalaczach  po skałkach i miękkiej błękitnej wodzie lianą pośród olch wyrzucam kamyki na skrzydłach jak kaczuszka biegnę falą        

wyzerowałem się już jakimś cudem, z jakieś głębi wydobyłem krztę jestestwa mierną, rzadką i pustą spływa dusza mi po dłoni, biała niewinnością dziecka pozostałem tylko formą to jest umrzeć - żyć dla życia tylko, sama jasność wszystkich zmysłów mnie nakręca marzę dotyk, marzę dźwięki, twarze nędza, nędzność, wszystek nędza   przeminęły czasy marzeń leżę kruchy, jak wydmuszka, moje serce chce mnie złamać gdzie ta moja estetyka? drżę w konwulsjach, w stare chucie wpływa marazm, zaraz wszystko ze mnie spłynie, wstanę wytrę poty - o to tak się starać? blamaż, piękno moich rąk się nie chce chwytać moich brudnych dłoni, zejdzie ze mnie ma zwierzęca pycha   zdejmij ze mnie urodzaju klęskę, daj mi Boże człowieczeństwo

@FaLcorN nie ma powodu do ironicznych wycieczek. Wystarczy intelektualny spacer po portalach by poznać rzeczywistość. A tak przy okazji - intelektualizm nie jest ani lepszy ani gorszy od stumanienia. Jest po prostu ciekawszy.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

"panuje" nie wszystkich obejmuje. Pozdrawiam przeintelektualizowaną jednostkę.

@Roma - to ciekawa i odważna próba zmierzenia się z rymem i metrum – z wyczuwalną wrażliwością i bogactwem obrazów. Choć forma momentami jeszcze się opiera, już potrafisz ją prowadzić. Liryczne frazy i sensualny język pokazują, że w poezji rymowanej może znaleźć własny, niebanalny głos.   Roma, liczę Twoje dzieci z loczkami – to trzecie. :)