Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@Somalija

   A ja nie zostawiam serduszek "ot tak". Ale wyłącznie jako wyraz pozytywnej emocji, towarzyszącej uznaniu, że dany utwór jest dobrym.

   A kto mówi o paplaniu? Siostro, nie pomyliłaś odbiorcy

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

? Zamiast ikonek lizaków i cukierków wolę ikonkę uśmiechu. A od tej z kolei prawdziwy uśmiech. 

   Dobrej nocy . 

 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie lubisz ikonek z lizakami? Hmmm, to może lody i babeczka...

@corival   Dziękuję za miłe słowo... 

dziś rozmawiałam z Ukraińcami o sobotnich wydarzeniach... Bardzo mnie natchnęła to rozmowa i ich tęsknota za domem...

POZDRAWIAM

 

 

Opublikowano

@Somalija Myślenia też ? Tu akurat pewien nie jestem. Ja o prawdziwym uśmiechu, Ty o lodach i babeczkach... Oj Siostro! Wem, że te drugie bywają zimniejsze niż te pierwsze...  

   Serdeczne pozdrowienia. 

 

@corival 

   Drogi Corivalu, etap rozwoju duszy w fazie wegetatywnej (roślinnej) mam dawno za sobą - co najmniej dwa tysiące lat temu. Nie zgodzę się zatem, że daleko mi do mandragor. Co prawda, żaden wyciąg ze mnie - cokolwiek tu pomyślisz - nie pomoże komuś spetryfikowanemu. Ale pokaż mi mandragorę, która byłaby w stanie napisać "Inne spojrzenie".  

   Serdeczne pozdrowienia. Życzę Ci wszystkiego pozytywnego. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Robi się coraz bardziej niebezpieczne, mam tylko nadzieję, że konflikt się nie rozleje na świat...

POZDRAWIAM, dziękuję za obecność

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Opublikowano

@Somalija

   Tak naprawdę wszystko robi sie głową. Ale żyć powinno się i głową, i sercem równocześnie. A ile razy wspominałaś mi, że zdjęcia robi się głową? Pewnie co drugą rozmowę na temat moich fotografii ;-)) ;-)) ;-)) 

   Wiesz, chodziło mi o myślenie w szerszym kontekście. 

   Siostrzyczko, pozdrawiam Cię serdecznie. 

@Dared

Skoro oceniłeś "jawnie" jako "świetny wiersz", czemu napisałeś, że nie podoba Ci się??

   Serdeczne pozdrowienia.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Uczyć Cię Myślenia w szerszym kontekście... Nie odważyłaby się nawet o tym myśleć

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dared nie pisał, że mu się nie podoba, raczej wspominał coś o misiu... może się przebudził i szukał... przytulanki

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!
    • @andrewCzas rozdaje karty, jak chce. A my gramy na ślepo, a życie wciąż czeka na nasz ruch. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...