William Shakespeare - Sonnet 12 (tłumaczenie w pentametrze)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Gdy liczę jak czas zegar wybija,

Patrzę jak w ciemnej nocy dzień tonie;

Widzę jak fiołków rozkwit przemija,

I czarne dotąd srebrzą się skronie;

Gdy z drzew spadają liście zerwane,

Które stadom cień dawały latem

I zboża z pól już w snopy związane, 

Fury wiozą od kłosów kosmate,

O twą urodę stawiam pytanie,

Bo otchłań czasu twym przeznaczeniem,

Krótkie słodyczy i piękna trwanie,

A ginąc, widzą innych kwitnienie;

Przed kosą czasu nic nie ochroni

Prócz potomków, których nie dogoni.

 

 

I William:

When I do count the clock that tells the time,

And see the brave day sunk in hideous night;

When I behold the violet past prime,

And sable curls, all silvered o’er with white;

When lofty trees I see barren of leaves,

Which erst from heat did canopy the herd,

And summer’s green all girded up in sheaves,

Borne on the bier with white and bristly beard,

Then of thy beauty do I question make,

That thou among the wastes of time must go,

Since sweets and beauties do themselves forsake

And die as fast as they see others grow;

And nothing ‘gainst Time’s scythe can make defence

Save breed, to brave him when he takes thee hence.

[sam_i_swoi]

( i prawie dosłowne tłumaczenie)

Kiedy odlicza zegar, który wskazuje czas,

Zobacz dzielny dzień zatopiony w ohydnej nocy;

Kiedy patrzę na fiolet minionej świetności,

I sobolowe loki, wszystkie posrebrzane z bielą;

Kiedy widzę wyniosłe drzewa, paski liści,

Które z pierwszego ciepła zrobiły baldachim namiotu,

I letnią zieleń przepasaną snopami,

Urodzony na pianie z białą i szczeciniastą brodą,

Więc pytam o twoje piękno,

Że wśród straty czasu musisz iść,

Ponieważ słodycz i piękność same się porzucają

I umierają tak szybko, jak widzą, jak inni dorastają;

I nic przed kosą Czasu nie może się obronić

Ratuj rasę, dziel się z nim, zanim cię zabierze stąd .